________________
મંગળસૂતિ મહાવીર : ૧૦૭ નહેાતી. ને મગર એવા દાંત ભીડાવી દીધા હતા કે છેડયા છૂટતા નહોતા! આ ગંજબધ કોણ છોડાવે ! મૃત્યુ સિવાય તે કેશુ? અભિમાની હંમેશાં આધાર વિનાના હોય છે. સવમાનથી સામે મુખે ઘા દઈને ને સામી છાતીએ ઘા ઝીલીને મરવાનો સહુએ સંકલ્પ કર્યો !
| આમ શત્રુરૂપી દવમાં આખું કૌશાંબી ભીંસાઈ રહ્યાં હતું, ત્યાં એકાએક શાતિના સમીર વાયા. દિશાઓમાં પ્રસન્નતા રેલાઈ રહી. દવજલન્તી દુનિયાને ઠારવા આકાશમાં જાણે નવમે આવ્યા હોય એવા, શ્રમણ ભગવાન મહાવીર કોશબીના ઉદ્યાનમાં પધાર્યા. અગ્નિભરી મરુમૂમિમાં જાણે શાન્તિની સરિતા રેલી રહી.
રાણ મૃગાવતીને દ્વારપાલે આ વૃત્તાંત નિવેદિત કર્યો. મૂંઝાઈ બેઠેલી રાણી પ્રફુલ્લિત થઈ ઊઠી. એણે નિરાધારના તાથને ઉદ્ધારવા આવતે દ. પિતાનું અભિમાન, છળ, બુદ્ધિ, બળ બધું થાકી ચૂક્યું હતું, ત્યાં અનાથના નાથ આંગણે પધાર્યા. એણે મહામંત્રીને આજ્ઞા કરી:
“નાં દ્વાર ખેલાવો. ભગવાનનાં દર્શને જઈએ.” “પણ રાણીજી, બહાર કાળમુખ શત્રુ બેઠે છે ”
ભલે બેઠો. વસુધા પર સુધાની સરિતા વહેતી હોય, પછી હળાહળની પણ શી પરવા! જેની ચરણરજથી રેગ નાશ પામે, જેના કૃપાકટાક્ષથી ગૃહે કુટિલતા તજે, જેની દષ્ટિ માત્રથી વાઘ ને બકરી મત્રી સાધે, એ આ પ્રભુ છે. પવિત્ર જીવનની શકિત આપણે દંભી, સ્વાથી ને કુટિલ બની ભૂલી ગયા છીએ. આજ પરમ તારણહારનાં પગલામાં કાં તે
