________________
..લંકા વિજય.... ભાગ-૪
અને વૈરાગ્યનો વૈરી હોય જ નહિ, પછી તે શ્રાવક હોય કે સાધુ હોય. ત્યાગ થોડો થઈ શકે એ બને, પણ ત્યાગ વિનાનું જીવતર નકામું, એ માન્યતા જૈનમાં ન હોય એ કેમ બને ? ત્યાગ ન દેખાય એ બને, પણ ત્યાગની ભાવના ન હોય એ કેમ બને ? અને જેનામાં ત્યાગની ભાવના નહિ તે જૈન શાનો? આજે આ વાતો ભૂલાઈ ગઈ છે. જીવનમાંથી ઉડી ગઈ છે. માટે ત્યાગ અને વૈરાગ્યના ઉપદેશથી ઘણાઓને નવાઈ લાગે છે. નહિ તો જેનને તો એમ થાય કે, સાધુઓ ત્યાગ-વૈરાગ્યનો ઉપદેશ ન આપે તો શાનો ઉપદેશ આપે ? આજે તો આ વિચાર જૈનકુળમાં જન્મેલાઓમાં પણ ઘણાં થોડાઓને આવે છે. કારણકે સાચા જૈનત્વની ભાવના જેનકુળમાં જન્મેલાઓમાંથી પણ ઘણા થોડાંઓનાં હૃદયને સ્પર્શી છે. ઉત્તમમાં ઉત્તમ કોટિનું મરણ મેળવવા માટે પ્રયત્નશીલ
બનો આપણી વાત તો એ હતી કે જેનો જન્મ થયો તેનું મરણ થવાનું જ, એ ચોક્કસ વાત છે. શ્રી તીર્થંકરદેવોના આત્માઓ માટે કે મોટા ચક્રવર્તીઓને માટે પણ એ નિયત કે, જમ્યા તો મર્યા વિના ચાલવાનું નહિ. હવે અહીં મર્યા એટલે કાંઈ આત્મા મરતો નથી અને મરીને નિર્વાણપદને નહિ પામનારાઓ તો અહીંથી મરીને બીજે જન્મે જ છે. વળી મરણ સાથે પાપ-પુણ્ય મરતાં નથી પણ સાથે જાય છે. આથી જ્ઞાનીઓ ફરમાવે છે કે, ઉત્તમમાં ઉત્તમ કોટિનું મરણ મેળવવાનો પ્રયત્ન કરો. એવુ મરણ મેળવવા મથી, કે જે પાછળ જન્મ હોય જ નહિ. એવું મરણ એક ભવમાં ન મેળવી શક્તા હો તો પણ એવું મરણ મેળવો, કે જેથી અહીંથી મરીને સદ્ગતિને પામો અને ત્યાં પણ ઉત્તમ પ્રકારની આરાધના કરી શકો, કે જેના પરિણામે, તમે અલ્પકાળમાં, જન્મના યોગ વિનાનું મરણ પામી શકો. એ વાત તો આથી સ્પષ્ટ જ થઈ જાય છે કે, જેને જન્મ ન જોઈતો હોય તેણે મરણને સુધારવું જોઈએ અને મરણને
