________________
લોક ચૂપ થઈ જતાં.
તેમણે વકીલની પેઢીમાં વકીલાતનું કામ શીખવા માંડેલું. તીવ્ર વૃદ્ધિને કારણે કામમાં ઝડપથી સફળતા મળવા માંડી. પણ તે મૂંઝવણ અનુભવતા હતા : વકીલાતમાં સાચાને ખોટુ ને ખોટાને સાચું કરવાનું હોય ! એ તો કાળાં ઘોળાંનું કામ ! એમાં જીવનનું ધ્યેય શી રીતે સધાય ? વ્યાપાર પ્રપંચ છે, વકીલાતમાં છળકપટ છે. પરણવું નથી. લગ્ન તો માર્ગને અવરોધતી શીલા બની જાય ! મારે તો જીવનોત્કર્ષ સાધો છે ! ભોગ તો રોગ છે. બસ, મારે તો તપનાં તેજ રેલાવવાં છે. ત્યાગનાં ઓજસ પાથરવાં છે.
“જગતના ખેલ છે ખોય, કદી નહી થાય મન મોટા. સદા દુઃખ માચામાં, સદા સુખ ધ્યાન છાયામાં પ્રભુનું નામ સુખ આપે... પ્રભુનું નામ કખ કાપે.”
માટે હૈ જિલ્લા ‘જીભલડી ગા જીનેશ્વરને હ્રદય તું દેવને મરને.
બહેચરદાસ મનમાં વિચારતા ઃ મારે સંચાર સાગરમાં ડૂબવું નથી, મારે તો આ સાગર તરી જવો છે. માચા ડુબાડશે, રાગ રોગગ્રસ્ત કરશે. એમાંથી બચવું હોય તો જપો જિનેશ્વરનું નામ.
આજોલ ગામમાં બહેચરદાસે ધાર્મિક શિક્ષક તરીકેની નોકરી પણ સ્વીકારેલી. એમાં તો ભણાવવાની સાથે ભણવાનું... અંદરની ઈચ્છા હોય તો રણમાંચ ઝરણું મળી આવે. પિચાસા હોય જો સાચા હૃદયની તો પથ્થરમાંથી પણ ફઞા કરે અને બહેચરદાસ તો જ્ઞાનમાર્ગના મુસાફર હતા. જ્ઞાનની તરસ લાગી હતી એમને, આથી તેઓ મહેસાણા ગયા ને ત્યાંની સુવિખ્યાત યશોવિજયજી જૈન સંસ્કૃત પાઠશાળામાં અભ્યાસ કરવા લાગ્યા. પૂજ્ય શ્રી રવિસાગરજી મહારાજ સાહેબ પણ ત્યાં હતાં, તેથી સંબંધ વધુ ગાઢ બન્યો. બહેચરદાસ પૂજ્યશ્રીની ખૂબ જ સેવા કરતા. બહેચરદાસને સમજાયું કે માનવીએ જગતને જીતવાનું નથી. એને તો જીતવાનું છે ભીતરમાં સતત ચાલી રહેલું મહાભારત. એણે મોહ, માયા, રાગદ્વેષ, મત્સર, ક્રોધ જેવી વૃત્તિઓને જીતવાની છે. એમને થયું કે, આચાર વિનાનો અભ્યાસ
