________________
એ સાધુ તે પૂજ્ય રવિસાગરજી મહારાજ. એમની વાણીએ કર્મનાં કાળાં વાદળાંને હચવવા માંડ્યા. પથ્થર ફાડીને જાણે લ છૂટવાં લાગ્યાં. જડપડળો ભેદાવા લાગ્યા. તીર બરાબરનું વાગ્યું હતું. ચિનગારી ઘણું જોઈને ચંપાઈ ગઈ હતી.
વિશ્વપુરની ધૂળિયા નિશાળમાં બહેચરે છ ધોરણ પૂરાં કરેલાં. બહેચરને જ્ઞાનની પિયાસા લાગેલી. સરસ્વતી પ્રસન્ન થાય તે માટે તેણે બાધા રાખેલી.. પણ ભેંસને લાકડી ફટકારવાના અને મુનિશ્રીની શીખામણના પ્રસંગ પછી બહેચરના મનનું વહેણ બદલાયું. કહોને કે દિશા જ બદલાઈ ગઈ ! એમાં ય પાછો પૂ. સુખસાગરજી મહારાજ સાહેબનો સંગ થયો. બદલાતું મન અને સાધુનો સંગ ! સાધુ તો પાણિ જેવા જૈન ધર્મના સંસ્કારો મળ્યા બહેચરને એણે રાત્રિભોજનને વર્જિત કર્યુ. અને કંદમૂળ ન ખાવાનો સંકલ્પ કર્યો. દેવદર્શન, જિનપૂજા અને ગુરુવંદના એના માટે રોજિંદા બની ગયા. પૂર્વજન્મના દબાયેલા સંસ્કારો જાગી ઊઠ્યા... અને પછી તો થોડા જમાં પણતિકમણ, નવ તત્ત્વ, ચાર પ્રકરણ.... વગેરેનો ગંભીરપણે અભ્યાસ પણ કરી લીધો. રંગ થવા લાગ્યો. મેલ કપાવા લાગ્યો. એનો આતમરામ જાગી ગયો હતો.
કાળઝપાયે સીને વાગે, યોગીજન જગ જાગે.
આતમજ્ઞાનથી રે, સંતો સદા સ્વરૂપે રહેવું કાંધીન છે સહુ સંચારી, કોઈને કાંઈ ન કહેવું.
દુનિયા છે તે દુનિયાની વાત નિરાળી છે. દુનિયા એની આંખે જુએ ને એની રીતે વાતો કરે. ગામના લોકો તો બહેચરના રંગ ઢંગ જોઈ કહેવા લાગ્યા : 'બહેચર શીરા સારુ શ્રાવક થયો છે....! એના જવાબમાં બહેચર કહેતો : 'હા, તમારી એ વાત સાચી છે કે હું શીરા સારુ આવક થયો છું. પણ આપ ધારો છો તે અને હું માનું છું તે શીરા વચ્ચે ફેર છે....’
શો ફેર છે ’
‘હું માનું છું તે શીરો ઘી, ગોળ અને ઘઉંનો બનેલો નથી પણ શ્રદ્ધા, જ્ઞાન અને ભકિતનો બનેલો છે.
