________________
આભોઇત્તાણ-જાણીને નીસેસં-સમસ્ત
અઇઆર-અતિચારને
જહક્કમ-ક્રમવાર ઉજ્જુપત્રો-સરળ બુદ્ધિવાળો
અણુવ્લિગ્ગો-વ્યગ્રપણા રહિત અવ્યખિત્તેણ-ચંચળપણા રહિત ચેઅસા–મનવડે
આલોએ-આલોચે
ભાવાર્થ : એકાંતમાં જઈને (અચિત્ત) જીવ વિનાની ભૂમિ પ્રતિલેખીને તપાસીને પરઠવી દેવું. પરઠવ્યા બાદ ઇરિયાવહી પ્રતિક્રમવી. ૮૬ કદાચ ઉપાશ્રય બાહાર આહાર કરવાના કારણના અભાવે સાધુ વસતી (ઉપાશ્રય)માં આવ્યા બાદ આહાર કરવા ઇચ્છે, તો તેમણે ઉપાશ્રયમાં આવ્યા બાદ આહાર કરવાની ભૂમિ (જગ્યા) પડિલેહવી. ૮૭ “નમઃ ક્ષમાશ્રમણેભ્યઃ” આમ બોલવારૂપ વિનયપૂર્વક ઉપાશ્રયમાં પ્રવેશ કરીને ગુરુ પાસે આવી, ઇરિયાવહી પડિક્કમી ગુરુની પાસે કાઉસગ્ગ કરે. ૮૮ કાઉસ્સગ્ગની અંદર ગોચરી જાવા આવવામાં તથા આહાર પાણી લેવામાં અનુક્રમે જે અતિચાર લાગ્યા હોય તે સર્વે યાદ કરે. ૮૯ યાદ કરીને સરળ, બુદ્ધિવાન્, ઉદ્વેગરહિત અને વ્યાક્ષિપ્ત ચિત્ત (ચપળતા) રહિત મનવડે કરી, જેમ જેવા અનુક્રમે આહાર પાણી લીધો હોય, તે પ્રમાણે ગુરુ પાસે આલોવે (કહી બતાવે.) ૯૦
१४
ન સમ્મમાલોઇયં હુજ્જા, પુબ્વેિ પચ્છા વ જં કરું । પુણો પડિક્કમે તસ, વોસઠો ચિંતએ ઇમં ॥૧॥ અહો જિણેહિં અસાવજ્જા, વિત્તી સાહુણ દેસિઆ મુક્ત સાહણàઉસ્સ, સાÇદેહસ્સ ધારણા ॥૨॥ નમુક્કારેણ પારિત્તા, કરિશ્તા જિણસંથવું । સજ્ઝાયં પટ્ટવિત્તાણં, વીસમેજ્જ ખરું મુણી ૯૩॥ વીસમંતો ઇમં ચિંત્તે, હિયમકું લાભમઓિ । જઇ મે અણુગ્ગહં મુજ્જા, સાહૂ હામિ તારિઓ ॥૪॥ સાહવો તો ચિઅત્તેણં, નિમંતિજ્જ જહદ્કર્મ । જઇ તત્વ કેઇ ઇચ્છિજ્જા, તેહિં સદ્ધિ તુ ભુંજએ ॥૫॥
દશવૈકાલિકસૂત્ર
