________________
(૪૮)
ધર્મરત્ન પ્રકરણ. માટે વરદાન માગે. હિરણ્ય, સુવર્ણ, દ્વિપદ, ચતુષ્પદ વિગેરે જે આપને રૂચે તે સર્વ હું અપું” આચાર્ય બોલ્યા--“તને અમારો ધર્મલાભ હો. અમારે કોઈનું કાંઈ પણ પ્રયોજન નથી.' તે સાંભળી તે શ્રેષ્ઠ દેવ વિચારી મનમાં આનંદ પામ્યું. પછી તેણે પોતાનું સર્વ વૃત્તાંત કહી દીક્ષા માગી, ત્યારે ગુરૂએ તેને પ્રત્રજ્યા આપી. તે સંયમનો આરાધક થયો આવો મધ્યસ્થ માણસ ધર્મને યોગ્ય છે.
હવે બારમા ગુણરાગી ગુણને તેનું સ્વરૂપ તથા ફળ દેખાડવા પૂર્વક કહે છે –
गुणरागी गुणवंते, बहु मन्नइ निग्गुणे उवेहेइ ।
गुणसंगहे पवत्तइ, संपत्तगुणं न मय(इ)लेइ ॥ १९ ॥ મૂલાઈ–ગુણરાગી માણસ ગુણવંતને બહુ માન આપે છે, ગુણ રહિત જનોની ઉપેક્ષા કરે છે. ગુણાનો સંગ્રહ કરવામાં પ્રવર્તે છે, અને પ્રાપ્ત થયેલા ગુણને મલિન કરતો નથી. - ટીકર્થ –ધાર્મિક મનુષ્યમાં રહેલા ગુણોને વિષે જે રાગવાળે થાય તે ગુણરાગી કહેવાય છે. તે ઘણું ગુણવાળા સાધુ, શ્રાવક વિગેરેને બહુ માન આપે છે. એટલે મનની પ્રીતિનું સ્થાન કરે છે કે–અહો! આ ગુણી જનોને ધન્ય છે. એનો મનુષ્ય જન્મ સફળ છે.” ઈત્યાદિક પ્રશંસા કરે છે. અહીં કોઈ શંકા કરે કે જ્યારે ગુણની પ્રશંસા કરે છે, ત્યારે તો ગુણ રહિત જનની નિંદા કરે છે એ અર્થ તાત્પWથી આવશે. જેમકે દેવદત જમણી આંખે જુએ છે, એમ કહેવાથી ડાબી આંખે જેતે નથી એમ નિશ્ચય કરી શકાય છે. અને નીતિ તે એમ કહે છે કે –“ શત્રુના પણ ગુણે ગ્રહણ કરન, અને ગુરૂના પણ દે કહેવા.” તે શી રીતે ? આ શંકાને જવાબ આપતાં કહે છે કે
