________________
(ર૩ર).
ધર્મરત્ન પ્રકરણ. ટીકાર્ય–તે પ્રમાણે કરતા એટલે ગુરૂની અનુવૃત્તિને કરતા પંથક નામના સાધુએ પણ, અપિશબ્દ છે તેથી તેવા પ્રકારના બીજાએ પણ સુશિષ્ય એ શબ્દ એટલે વિશેષણ પ્રાપ્ત કર્યો છે. કહ્યું છે કે“કદાચ ગુરૂ સદાય એટલે શિથિલ થાય તો પણ તેને સારા શિષ્યો નિપુણ અને મધુર વચને કરીને ફરીથી પણ માર્ગમાં સ્થાપન કરે છે. અહીં સેલગ અને પંથકનું દષ્ટાંત જાણવું. તેજ વિશેષથી કહે છે– ગાઢ પ્રમાદી એટલે અતિશે શિથિળતાવાળા સેલગ સૂરિને તેના શિષ્ય સ્થાપન કર્યા હતા.
સેલગ સૂરિની કથા.
આ જ ભરતક્ષેત્રના સેરઠ દેશમાં ધનદે બનાવેલી સુવર્ણ અને મણિના મહેલ તથા પ્રાકારવડેશેભતી દ્વારકા નામની મનેહર નગરી છે. તેમાં હરિવંશરૂપી આકાશતળમાં ચંદ્ર સમાન, શત્રુસમૂહરૂપી મૃગનું મથન કરનાર અને ઇંદ્રની જેમ વિબુધને પ્રિય એવો કૃષ્ણ નામે રાજા હતું. તે જ નગરીમાં થાવસ્થા નામની એક સાથે વહી હતી. કર્મના વશથી તેને પુત્ર બાળક હતું, તે જ વખતે તેને પતિ મરણ પામે, તેના શેકસમૂહથી ભરાયેલી તેણે તે બાળકનું નામ પાડયું નહીં, તેથી તે બાળક સમગ્રલકમાં થાવસ્થાપુત્ર એવે નામે પ્રસિદ્ધ થયે. તે પુત્ર અનુક્રમે કળાકુશળ થઈ યુવાવસ્થાને પામ્યો, ત્યારે તેની માતાએ મહેન્થની બત્રીશ કન્યાઓ સાથે તેને પરણાવ્યા. તેઓની સાથે નિશ્ચિતપણે ગંદક દેવની જેમ અસમાન સુખ ભેગવતાં તેને ઘણે કાળ વ્યતીત થયે.
એકદા તે નગરીમાં સાધુ સમૂહથી પરિવરેલા ભગવાન શ્રીઅરિષ્ટનેમિ વિહારના અનુક્રમે પધાર્યા. ત્યાં રૈવતક પર્વતના સમીપે નંદન નામના મનહર વનમાં દેએ સમવસરણ રચ્યું. તેમાં ભગવાન દેશના આપવા બેઠા. તે સમાચાર સેવક પુરૂથી જાણીને અત્યંત માં
