________________
મૂળ ગુણયુક્ત પ્રમાદિ ગુરૂ સેવવા યોગ્ય. (૨૩૧) છે એમ જાણીને, વૃદ્ધ છે એમ જાણીને તથા અભ્યશ્રતવાળા છે એમ જાણીને તેની હલના કરે છે, તેઓ મિથ્યાત્વને પામી ગુરૂની આશાતના કરે છે. પરંતુ કેટલાક ગુરૂ પ્રકૃતિથી જ મંદ હોય અથવા વૃદ્ધ હોય તો પણ તેઓ શ્રત જ્ઞાન સહિત હોય છે અથવા શુદ્ધ આચારવાળા હોય છે અને તેમને આત્મા ગુણમાં પ્રતિષ્ઠિત હોય છે, તેથી તેમની હિલના કરવાથી તે અગ્નિની જેમ ભસ્મસાત કરે છે. જેમકે સર્પને વૃદ્ધ જાણી કેઈ તેની આશાતના કરે તે તે તેના અહિતને માટે થાય છે, એ જ પ્રમાણે આચાર્યની હીલના કરનાર મૂઢ જને પણ સંસાર માગમાં પડે છે. અહીં જે ગુરૂના ગુણથી રહિત કહ્યો છે તે મૂળ ગુણથી રહિત જાણવે. તેમાં ચંડરૂદ્ર આચાર્યનું દષ્ટાંત જાણવું.” ઈત્યાદિ આગમનાં વચનને અનુસરી શુદ્ધ મૂળ ગુણવાળા ગુરૂને સામાચારીને ભેદ છતાં પણ તજવા નહીં. કદાચ કાંઈક પ્રમાદવાળા જેવામાં આવે તે મધુર ઉપાયવડે એટલે પ્રિયવચન, અંજલી અને પ્રણામપૂર્વક-“ કારણ વિના પરહિતમાં પ્રવતેલા તમેએ અમને
હવાસના પાશમાંથી છોડાવ્યા તે સારું કર્યું છે, તો હવે ઉત્તરોત્તર સન્માર્ગમાં પ્રવર્તાવવાથી અમને આ ભયંકર ભવારણ્યમાંથી ઉતારો.” ઇત્યાદિક ઉત્સાહના વચનોએ કરીને ફરીથી તેમને યક્ત એટલે સન્માર્ગના અનુષ્ઠાનમાં પ્રવર્તાવવા. ૧૩૧
કેમ આવે ઉપદેશ આપે છે? તે ઉપર કહે છે –
पत्तो सुसीससद्दो, एव कुणंतेण पंथगेणावि। गाढप्पमाइणोऽवि हु, सेलगसूरिस्स सीसेणं ॥ १३२ ॥
મૂલાઈ–ગાઢ પ્રમાદિ થયેલા સેલગ સૂરિને તેના શિષ્ય પંથકે પણ તે પ્રમાણે કરવાથી સુશિષ્ય શબ્દ પ્રાપ્ત કર્યો હતે.
