________________
ભાવશ્રાવકનું બીજું લક્ષણ.
(૯૭)
કહ્યો છે. સgિ (પણ) શબ્દનો સંબંધ આગળ કરશે. પરગૃહમાં પ્રવેશ કરે તે સારા શીળવાળા સાધુને પણ કલંકરૂપી પંકનું કારણરૂપ એટલે બેટા આળની પ્રાપ્તિને હેતુ છે. કેમકે સાધુ ભિક્ષાને માટે પર ગૃહમાં પ્રવેશ કરે તો પણ તેણે ત્યાં જરાપણ બેસવું નહીં એમ આગમમાં બેસવાને નિષેધ કર્યો છે. કહ્યું છે કે “ગોચરીને માટે ગયેલો જે સાધુ તે ઘરમાં બેસે છે, તેને અનાચાર તથા બેધિનો અભાવ થાય છે, બ્રહ્મચર્ય નષ્ટ થાય છે, પ્રાણીઓની હિંસા થાય છે, બીજા ભિક્ષુએને અંતરાય થાય છે, ગૃહસ્થીને અનાદર થવાથી ક્રોધ થાય છે, બ્રહ્મચર્યની ગુપ્તિનો નાશ થાય છે, અને સ્ત્રીઓને શંકા ઉત્પન્ન થાય છે, માટે આવું કુશળને વૃદ્ધિ કરનારૂં સ્થાન દૂરથી વર્જવું જોઈએ.” વળી શ્રાવક તો અત્યંત શંકાનું સ્થાન થાય છે, અને ઈદ્રિયો વશમાં નહીં રહેવાથી વ્રતની હાનિને પણ પામે છે. કહ્યું છે કે “જ્યાં સુધી ભ્રકુટીરૂપી ધનુષ ઉપર ચડાવીને મૂકેલા, કણ સુધી પહોંચેલા, કાળી પાંખે-પીછાંવાળા અને પુરૂષના ઘેર્યને નાશ કરનારા સ્ત્રીઓના દષ્ટિરૂપી બાણે પુરૂષના હૃદયમાં પડ્યા નથી, ત્યાં સુધીજ પુરૂષ સન્માગે રહી શકે છે, ત્યાં સુધી જ ઈદ્રિયને નિયમમાં રાખી શકે છે, ત્યાં સુધી જ લજાને ધારણ કરે છે, અને ત્યાં સુધીજ વિનય રાખી શકે છે.” તથા ધમી એટલે ધર્મવાળે શ્રાવક કે યતિ શાંત વેષવાળો જ શેભે છે. તેથી કરીને તે ધાર્મિકને ઉદ્ભટ વેષ એટલે રાગમાં અંધ થયેલા નીચ માણસની જે વેષ સારો લાગતો નથી–શોભાકારી થતો નથી. કારણ કે તેવા વેષથી તે અત્યંત હાંસીનું સ્થાન થાય છે. લેકમાં કહેવત છે કે –“જે અકામી પુરૂષ હોય તેને મંડન ઉપર-સારા વેષ ઉપર પ્રીતિ હોતી નથી. ” આ કહેવત સ્ત્રીઓએ અને તેમાં પણ વિધવાએ અવશ્ય આદરવા યોગ્ય છે. એટલે કે તેઓએ બિલકુલ ઉફ્ફટ (આછકડે) વેષ રાખવો નહીં. આ વિષય ઉપર કઈયે કહ્યું
