________________
(૧૨૦ )
दंसणमचक्खुमेसिं, मइसुअअन्नाणसंजुआ हुंति । | तणुजोगो उवओगो, सागारो तह अणागारो ॥ १२ ॥
અ—અચક્ષુદન હાય છે, મતિશ્રુત અજ્ઞાનવાળા હાય છે, કાયયેાગી હાય છે અને સાકાર તેમ જ નિરાકાર ઉપયાગવાળા હાય છે. ( ૧૨ ).
दवं खित्तं कालं, भावं च पडुच्च एसिमाहारो । उववाओ तिरिमणुआ, अपजत्तपजत्तसंखाउ ॥ १३ ॥ અ—દ્રવ્ય, ક્ષેત્ર, કાળ ને ભાવને આશ્રયીને તેમને આહાર હાય છે અને તેને ઉપપાત ( ઉપજવું ) પર્યામા ને અપર્યાપ્તા સંખ્યાતા આયુષ્યવાળા મનુષ્ય ને તિહુઁચમાં હાય છે. ( ૧૩ ).
उक्कोस जहनेणं, अंतमुहुत्तं च आउअं होइ । मरणसमुग्वाणं मरंति ते अन्नहा वावि અથ—ઉત્કૃષ્ટ ને જધન્ય-બન્ને પ્રકારે આયુષ્યવાળા હાય છે અને મરણુ સમુદ્ધાતવડે તેમ જ અન્યથા પણ મરે છે. ( ૧૪ ).
॥ ૪ ॥
આંતર્મુહૂત્ત ના તે મરે છે;
उचट्टिऊण गच्छंति, तिरिअमणुएसु चेव दोगइआ । दोआग अ परित्ता, लोगागासप्पएससमा ||१५|| અ—તેમાંથી નીકળેલા મનુષ્ય ને તિય ઇંચ-એ ગતિમાં જ જાય છે. આતિ પણ તે એની જ છે, પ્રત્યેક શરીરી છે, અને તે સંખ્યાથી લેાકાકાશના પ્રદેશ જેટલા છે. ( ૧૫ ).
