________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
Acharya Shri Kailassagersuri Gyanmandie
उत्तराध्य यन सूत्रम् ॥९८५॥3
भाषांतर अध्य०१८ ॥९८५॥
शिशिरशीतल जलेन सर्वागं सिक्तः, आश्वासितश्च. लब्धचेतनेन कुमारण जलं पीतं, पृष्टं च कस्त्वं ? कुतो वानीतं जलमिदं ? तेन भणितमहं यक्षोऽत्र निवासी, सलिलं चेदं मानसरोवरादानीतं. कुमारेणोक्तं यदि मां नदर्शयमि, तदा तत्र मानसरोवरे प्रक्षालयामि मद्वपुः, येन तत्तापोऽनयनि, तत् श्रुत्वा यक्षेण करतलसंपुटे गृहीत्वा म नीनो मानसरोवरं. तत्र व्यसनापतितोऽयमिति कृत्वा क्रुद्धेन वैतात्यवामिनाऽसिनयक्षेग ममं कुमारस्य युद्धं जातं. तथादि
पछी तो पगे चालता कुमार तरस्या थया, बहु गोततां पण जळतो न मळ्यु. सुकुमार शरीरे लांची पंथ करवाना श्रमयी कुमार अत्यंत आकुल थया. चारे कोर नजर करतां दूरदेशस्थित सप्तच्छद (सातवण) नो वृक्ष दीठो ते ताफ दोडतां केटलीक वारे त्यां पहोंच्या अने छांयामां बेठा, त्यां आंखो फेरवीने कुमार पडी गया. आ अवसरे कुमारना कोइ पुण्यप्रभावे एक वनवासी यक्ष जळ लइ आव्यो, शीतळ जळवती सर्व अंग सोंच्युं अने आश्वासना करी तेथी सावध थइ कुमारे जळपान कर्यु अने पूछयु के-" तमे कोण छो ? तथा आ जळ क्याथी लाव्या ?" तेणे कयु-" हुआ स्थानमा रहेनारो यक्ष छु आ जळ मान सरोवरथी लाव्यो." कुमारे कड्डा-"जो मने ते सरोवर देखडो तो हुँ त्यां आ मार्क शरीर प्रक्षालित करुं तो मने आ साप मटे." ते सांभको-यक्ष तेनो हाथ पोताना हाथे झालीने मानसरोवर उपर लइ गयो. त्यां वैताध्यपर्वतमा रहेनार असिताक्ष नामनो यक्ष के जे सनत्कुमारना पूर्वभवनो वैरी हतो तेणे कुमारने व्यसन दुःखमां पडेला जाणी क्रोधांध थइ कुमारनी साथे युद्ध करवा मांड्यु.
घक्षण प्रथमं मोटिततमः प्रचंडः पवनो मुक्तः, तेन नभःस्थलं बहुलधूल्यांधकारितं. ततो विमुक्ताहामा ज्वरनज्वालापिंगलकेशा पिशाचा मुक्ताः, कुमारस्तैर्मनाग न भीतिं गतः. ततो नयनज्वालास्फुलिंगवर्षिभिर्नागपाशः
For Private and Personal Use Only
