________________
કેમકે, કહેવત છે કે દુધને દાઝે છાસ ફૂંકી ફંકી પીએ.” સભાના આગેવાનો શેઠ ત્રિભવનદાસ વર જીવનદાસ માધવદાસ વગેરે આવા સંકલ્પવિકલ્પમાં હતા,એટલામાં શ્રીમદ્ દેવકીનંદનાચા“જીને એ જતની ખબર પડી.તેમની જાણમાં જ્યારે આવ્યું કે સ્વધર્મના રક્ષણ માટે આર્યધર્મના સ્થંભરૂપ પંડિતવર્ય ગલાલજીના આશ્રય તળે એ સભા ચાલે છે, આર્યધર્મને જ ઉપદેશ તેમાં અપાય છે, ત્યારે તેવી સભામાં અમે લોકો (ધર્મ ગુરૂઓ ) એ શા માટે ન જવું જોઈએ? અરે ! અમારા લોકોની કેવી ઉંધી સમજ છે કે, જે કામને તન, મન અને ધનથી મદદ કરવી જોઈએ એવાં ધર્મવૃદ્ધિ થવાનાં સાધનને તોડી પાડવાને, પ્રયત્ન કરે છે. એવા ઉદ્ગાર કાઢી જે મનુષ્ય એમને કાને ઉપલી વાત નાંખી, તેને જ મહારાજશ્રીએ આજ્ઞા કરી કે “એ સભા જે દિવસે ભરાવાની હેય તે દિવસે મને જાણ કરવી એટલે હું એ સભામાં જરૂર આ વીશ. સભાવાળા મને આમંત્રણ નહીં કરે તો પણ, એક સાધારણ મનુષ્ય તરીકે એવી ધર્મસભામાં આવવાની તે કઈ હરકત નહીં લે? કારભારી મંડળને કાને એ વાત પડતાંજ, તેમને જે વસવસે પ્રથમ થએલો તે એની મેળે દૂર થઈ ગયો. અને એ પછીના એ સભાના પહેલાજ મેળાવડામાં (વૈશાખ વદ ૧૧ ને રવીવાર તા. ૧૦ મી મેને દિને) સભા તરફથી નિમત્રણ મોકલવામાં આવ્યું અને મહારાજશ્રી સભામાં પધાર્યા હતા. શાસ્ત્રી શ્યામજી વાલજીનું તે દિવસે “હરિભક્તિ” વિષે વ્યાખ્યાન હતું. ભાષણ પુરૂ થયા બાદ એ વિષય પર મહારાજ શ્રીએ પિતાના વિચારો ટુંકમાં જણાવ્યા હતા. અમારે જણાવવું જોઇએ કે, એ સભા સ્થાપવાની હીલચાલમાં અત્રેના
