________________
૩૧ર , રાયચંદ્ર નકાવ્યમાલા.
ઢાળ ૭ મી | (સગાંમાં ચાંસળર—એ દેશી.) મળી મંડપ માંહે કચેરી રે, છુટાનખાં ફુલતે વેરી રે; -
શોભા સ્વર્ગની ૨: કહે પારથ તે વેળા રે, નીભાઈ સર્વે મળ્યા હા ભેળા રે. . શેભા.૧. મુર્જ ઘર એક ચાપ ઉËરરે, નામ છે તસ જરસારરે, શોભા તસ પણછ ચઢી ન વિલોકી રે, તે ઊપર દેવની ચેકી રે. શોભા ૨. કરિ પૂજા થાયું કચેરી છે, જે ચઢાવે નર એક ફેરી રે; શોભા
પદમાવતિ પુત્રિ બાળા રે, તસ કંઠ ઠ વરમાળા રે. શોભા ૦૩. , સુણું બાલે ગર્વભરેલા રે, એ કામ માહ. શી વેળા રે, શોભા
ધરિ પદમાવતિ શણગાર રે, સાથે, સખિના પરિવાર રે. શોભા૦૪. પાલખિએ બેસી ચલતીરે, જાણે ઈદ્ધની પત્રિ જયંતી રે; શોભા હેમ કંબાકર ઝળકાર રે, ચલે આંગળ દાસી યાર છે. શોભાવ૫, દેય પંખાએ પર્વન કરે રે, હૈયે તાંબૂલંબીડાં દેવે રે શોભા મંડપ છો અધાર રે, તિહાં વિજળીને ઝળકારે છે. શોભા વળિ સાથે સુભટ હજાર રે, મંડપ આવિ તિષ્ઠિ વાર રે શોભા પણ મનમાં ચિંતા એક રે, પટધરની રહે રે. શોભા ૭. એક બે મંગળ પાઠ છે, સા શકુનનિ બાંધે ગાંઠ રે; શોભા ઊતરી સખિયને વિચાલે છે, પૂરવ ભવ કંત નિહાળે છે. શોભા ૬. એક દિશ દેય મિત્ર તે બેઠા રે, રાજપુત્રિએ નયણે દીઠા રે;શોભા દાસી વચને નૃપનંદ રે, ધરિ ધીરજ ઊઠે આનંદ છે. શોભા ૯. લાટદેશનો રાય અગધ રે, ચાપ દેખી થયો તે અંધ રે, શોભા લજવાણે ગયે અણુ ભાળી રે, સભાં લોક હસે દઈ તાળા રે, શોભા ૧૦૦ આવ્યો રાજા કરણટ રે, નાગએિ પો ચત્તાપાટ રેશોભા જે જે પ સુતઉજમાળ રે, દેવ રૂક્યા સિખી કરે ઝાળ રે શોભા ૧૧. નિયુ જેઈ સવિંઝુપ બેઠો રે, મુનિરાજ્યે ધ્યાનમાં પેઠા રેશોભા હુઆ નૃપ ચિંતાતુર જામરે, ચિત્રસેન ઉભું થઈ'તામ રે શોભા ૧રવિદે મિત્રને ધિય પ્રચંડ રે, તુમ સાહજ ધરૂ કે ડંડ રે, શોભા
