________________
૧૩૮ રાયચકનકાવ્યમાલા. ઘરમાળે ઉતારી દીધ, તાળું દિયે નિશિ દાદરે રે; જુઓ ધૂ ઠગ્યા નર નાર, તેમ તુજને કોઈ આચરે છે. ચં૦ ૧૩. કમળાને બોલે કુમાર, વાત અધરી તમેં સાંભળી રે; રાત્રે રૂપાળી નારી, ચિંતે ઠગે ઠગી સાંકળી રે; નિશિ પાછલી ઘરપું, બારીથકી બેહુ ઉતયો રે; લઈ સિંહતણે મણિહાર, રથ મારગ સંચર્યો છે. ચં૧૪. સિંહ જાગે જિસે પરભાત, હાર હ તવ જાણું રે; \8 ધા ધરી હથિયાર, અશ્વ ચડી તંગ તાણિયો રે; વાયુવેગ તુરંગ ચલત, બાવીશ કશું જઈ તે મળે રે; રૂપાળી દૂરથી દીઠ, વેગે ચલાવ્યો રથ વડતળે રે. ચં૦ ૧૫. ગળે હાર ગ્રહી વડ ડાળ, બુદ્ધિ ઉપાઈ ઉપર ચડી રે; ભાગે રથ લઈ ભીમ, રૂપાળી વચને અડી રે; સિંહ દેખી તુર વડ હેઠ, ઠવિ અસિ જુઓ ઉપર જઈ રે; રૂપાળી ઉતરી અન્ય ડાળ, અશ્વ ચઢી ખ લઈ ગઈ રે. ચં. ૧૬ફેગટ કરાવે વેઠ, વાજી વેશ્યા ને વાણીયા રે; તે વા તેહને હેઠ, જ્યારે જે અધિકારીયા રે; દેખી ઉતરીયો સિંહ, રેતે ધૂર્ત ઘરે ગયે રે; રૂપાળી મળી રથ સાથ, ભીમ પ્રિયાશું સુખી થયે રે. ચં૦ ૧૭. વદે ધમ્મિલ એહવા ધૂર્ત, જે મુજનેં બહુલા મળે રે; પણ પરમેષ્ટી સુપસાય, સદગુરૂ હાથે કઈ નહુ છળે રે;
થે ખડે એ ઢાળ, ત્રીજી હુઈ સહામણું રે; શુભવીર કુમારની વાત, સુણ કમળા હરખી ઘણું રે. ચં. ૧૮
દાહરા, કુંવરને કહે કમળા હસી, તુજ અતિ બુદ્ધિ પ્રકાશ કામ કરીને ઉતાવળા, આવો ઇહાં અમ પાસ. ભૂપ ભુજંગમ વાણીયા, ઠગ ઠાકર, સોનાર; વિશ્વાસે રેહવું નહીં, મંકડ બહુઅ બીલાડ, વેશ્યા દ્વિજ કેટવાળ ભટ્ટ, નાપિત ને ઘુતકારક
