________________
. (२० )
महामहोपाध्याय श्री यशोविजयजी कुव
व्याख्या - एहवो जे केवलज्ञानादिक गुण विना लिंगधारीनो जे आचार ते अशुद्ध व्यवहार जाणपणानो होय तोए न प्रमाणीए, अने सर्वथा आदरीए नहिं तेने धर्म विरुद्ध जाणिए. ए ढालनो परमार्थ निश्रय योग व्यवहार ते शुद्ध निश्चय, प्रतिकूल ते अशुद्ध एवो. 'विवेक राखबो. एम उपदेशमाळामा कर्तुं छे ते इहां कहां ॥ ७८ ॥ हवे त्रीजो संवेगपatit मार्ग देखाडवा आगळ ढाल कहे छे.
॥ ढाल सातमी ॥
mis
आगे
'पूरव वार नवाणुं ए देशी ॥
जे मुनिवेष शके नवि छंडी, चरण करण गुणहीणाजी । ते पण मारग मांहे दाख्या, मुनिगुण पक्षे लीणाजी ॥ मृषावाद भवकारण जाणी, मारग शुद्ध प्ररुपेजी । वंदे गवि वंदावे मुनिने, आप थइ निज रुपेजी ॥ ७९ ॥
०
व्याख्या-जे चरण गुणे होणा थइ लज्जादिके मुनिवेष नयी छांडी शकता, यतः - " जइ न तरसि धारेडं मूलगुणभरं सउतरगुणं च । मुत्तूण तो तिभूमी, सुसावगतं वरतरागं ||१|| " इत्यादिक उपदेशमालायां • ग्रंथोपदेशना क्रमने साचवे तेपण मारगमांहे देखाडया छे, पण जो मुनिगुणपक्षे लीणा होय, शुद्ध आचार भाखे. मृषावाद ते भव के० संसारनुं कारण जाणीने शुद्ध मारग प्ररूपे, सुनिने पोते भावे वंदे, पण आप निजरूप थइने वांदवा न दे. अत्र गाथा - " संवेगषक्खियाणं लक्खणमेयं समासओ भणियं । ओसन्नचरणकरणाविजेण कम्मं विसोहंती ॥१॥ शुद्धं सुसाहुधम्मं, कहेइ निंदेह निययमायारं । सुतवस्सिआण पुरओ, वह अ सव्वोमरायणिओ || २ || वंदन वंदावर किइकम्मं कुणइ कारवे नेय अत्तनवि दिक्खं देइ सुसाहूण बोहेउं ||३|| ओसन्ना अतट्ठि परमप्पाणं च हणइ दिरकंतो } तं छुइ दुग्गइए, अहिअयरं बुड्डइ सयं च ॥ ४ ॥ उपदेशमालायामिति शोधी ॥ " जइ विण सकइ काउं, सम्मं जिणभासियं अणुपणं । तो सम्मं भासिज्जा, जह. भणियं खीणरागेहिं ॥१॥ ओसन्नो वि विहारे, कम्मं सोहेइ सुलहवोही अ । चरणं करणविशुद्धं, अवचूर्हितो परूर्चेतो ॥ २ ॥ शुद्धं सुसाहुघम्मं, कहमाणो ठवइ संयतइपरके ( तइय पक्खं मि ) अप्पाणं इअरो पुण गित्यधम्माड चुकति ||३||" इति गच्छाचारे ॥ ८० ॥
मुनि गुण रागे पूरा शूरा, जे जे जयणा पालेजी । ते तेही शुभ भाव लहीने, कर्म आपणां टालेजी ॥
