________________
६४
दिगंबर जैन.
सांभळी छे. आ बाबतनुं मूळ कंईपण अलौकिक चमत्कार होवो जोईए एम प्रथमथीज म्हारा लक्षमां आव्युं हतुं, परंतु ते बहार केवी रीते काढवुं तेज अशक्य हतुं, छतां तरतज हेनुं यथार्थ स्वरुप बहार पाडवानी आ सफळ थयेली युक्ति महारा मगजमां आवी ! साधारण रीते व्यवहारमां आपणने अनुभव छे के, चमत्कार पाछळ लागेला मनुष्यने बिल्कुल अक्कल होती नथी, किंबहुना, जेने कोडीनी पण अक्कल न होय एवाज लोक चमत्कारप्राप्ति पाछळ लागेला होय छे, अने तेज अनुभव आपणने अहिंयाज मळ्यो । आ तरुण गृहस्थने थोडी पण अक्कल होत तो, ते बंध करेली ओरडीमांथी बहार आववानुं आवं मूर्खपणं न करत, अने तेम थयुं होत तो आपणुं न्यायनुं काम आटलं सुलभ थयुं न होत, तथापि गमे ते थाय तोपण असत्य कई छेवट सुधी टकी शकत नहीं ! ते कदि पण बहार पडतज ! हशे हवे आ ग्रहस्थने रहेना कृतकर्मनो पश्चाताप थयो छे अने निर्जन प्रदेशमां रही जिनेंद्रसेवा करवानो व्हेणे पोतानो निश्चय आपणने जणाव्यो छे जेथी म्हने लागे छे के, व्हेने क्षमा करवी एज उचित थशे, सिवाय व्हेणे पोताना आयुष्यनो जे आगळनो ध्येय ठरावलो छे ते पण एक प्रकारनी शिक्षा प्रमाणेज छे ! " पछी ते देवदत्त तरफ जोई बोल्या:
,
-
66
“ तरुण ग्रहस्थ !
हने पोताना कृतकर्मनो थयेलोपश्चाताप जोई हुं रहने त्हारा अपराधनी क्षमा करूं हूं. मात्र
