________________
ਮੁਨੀ ਕੁਰਕੰਡੂ ਬਾਲਕ ਮੁਨੀ ਕੁਰਕੰਡੂ ਭੁੱਖ ਪਿਆਸ ਸਹਿਣ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰਥ ਸੀ। ਉਹ ਇੱਕ ਸਮੇਂ ਲਈ ਵੀ ਭੋਜਨ ਨਹੀਂ ਛੱਡ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਮੁਨੀ ਜੀਵਨ ਦੀ ਹਰ ਸਾਧਨਾ ਉਹ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਸਮਰਥ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਵਰਤ ਰੱਖਣ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰਥ ਸੀ।
ਇੱਕ ਵਾਰ ਯੂਸਨ ਮਹਾਂਪੁਰਬ ਦਾ ਤਿਉਹਾਰ ਸੀ ਇਸ ਤਿਉਹਾਰ ਪਰ ਹਰ ਸਾਧੂ ਜਾਂ ਸਾਧਵੀ ਨੂੰ ਹਰ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਭੋਜਨ ਦਾ ਤਿਆਗ ਕਰਕੇ ਭੁੱਖੇ ਪਿਆਸੇ ਰਹਿਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਕੁਰਕੰਡੂ ਮੁਨੀ ਉਸ ਦਿਨ ਵੀ ਅਪਣੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਇਜਾਜਤ ਲੈ ਕੇ ਭੋਜਨ ਮੰਗਨ ਨਿਕਲੀਆ। ਉਸ ਦਾ ਇਹ ਵਿਵਹਾਰ ਵੇਖ ਕੇ, ਹੋਰ ਤੱਪਸਵੀ ਮੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਬੁਰਾ ਲੱਗਾ। ਕੁਰਕੰਡੂ ਭੋਜਨ ਲੈ ਕੇ ਉਹ ਵਾਪਸ ਆਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਭੋਜਨ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਵਿਖਾਇਆ ਅਤੇ ਭੋਜਨ ਕਰਨ ਲਈ ਭੋਜਨ ਦਾ ਪਾਤਰ ਲੈ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਭੋਜਨ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਇੱਕ ਤੱਪਸਵੀ ਮੁਨੀ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਭੋਜਨ ਪਾਤਰ ਵਿੱਚ ਬੁੱਕ ਦਿਤਾ। ਬਾਲ ਮੁਨੀ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਉਸ ਮੁਨੀ ਪ੍ਰਤੀ ਕੋਈ ਗੁੱਸਾ ਨਾ ਆਇਆ। ਸਗੋਂ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਇਹ ਤੱਪਸਵੀ ਮੁਨੀ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਪਰਉਪਕਾਰੀ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਮੇਰੇ ਰੁਖੇ ਭੋਜਨ ਵਿੱਚ ਬੁੱਕ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ ਸਗੋਂ ਘੀ ਪਾਇਆ ਹੈ।
ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਸਭ ਭਾਵ ਆਤਮਾ ਵਿੱਚ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹੋਏ, ਉਸ ਨੇ ਜਿਉਂ ਹੀ ਰੋਟੀ ਦੀ ਬੁਰਕੀ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਪਾਉਣੀ ਚਾਹੀ, ਤਾਂ ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਕੁਰਕੰਡੁ ਮੁਨੀ ਦੇ ਕਰਮ ਬੰਧਨ ਟੁੱਟ ਗਏ ‘ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਭੋਜਨ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਕੇਵਲ ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹ ਛੇਤੀ ਹੀ ਮੋਕਸ਼ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋ ਗਏ।
[178]
