________________
૩૪
મુનિશ્રીએ પૂછયું : “તમને મારામાં શ્રદ્ધા છે ?” અમે હા પાડી.
મુનિશ્રીએ કહ્યું : “જો મારામાં શ્રદ્ધા છે તો આ કહ્યું તે મેં જ કહ્યું છે ને? મારા કહેવામાં શ્રદ્ધા કેમ નથી ?”
ત્યારપછી કોઈ પણ વખત એ પ્રશ્નની ચર્ચા કે વાત અમારે મુનિશ્રી સાથે થઈ નથી.
એક તરફ ભવ્ય વિશ્વવ્યાપક બની શકે તેવી, આંતરરાષ્ટ્રીય કેન્દ્રના વિકાસને માટે બધી અનુકૂળતાઓ, અને બીજી તરફ માતૃજાતિને ન્યાય આપવાની વાત.
આ બેમાં પ્રથમની એક તરફવાળી વિકાસની વાત જતી કરવી અને બીજી તરફની ન્યાયની વાત પર અડોલપણે અડગ રહેવાની સહજતા. સત્યાર્થી પુરુષની આ સિદ્ધિ હતી. એના દર્શનની એક વધુ ઝાંખી તે વખતે થઈ.
પળેપળની જાગૃતિ
મુનિશ્રીએ દીક્ષા લીધા પછી બાલંભા પ્રથમ વખત ગયા. મોસાળ બાલંભામાં નાના હતા ત્યારે નાની પાસે ત્યાં ઘણો વખત રહેલા. નાની જાણે કે શિવા (સંતબાલજીનું નામ શિવલાલ હતું)ને બાલંભાની પ્રખ્યાત મધુર ટેટી બહુ ભાવે છે. નાનીને ત્યાં સંતબાલજી ભીક્ષા વહોરવા ગયેલા. નાનીએ હોંશથી ટેટી પણ વહોરાવેલી.
શ્રી દુલેરાય માટલિયા તે દિવસોમાં બાલંભા હતા. બીજે દિવસે એમણે જોયું કે, મુનિશ્રી ગોચરી લેવા ગયા નથી. એટલે પૃચ્છા કરતાં જાણ્યું કે, મુનિશ્રીને ઉપવાસ છે. એ જાણીને સહેજે પૂછ્યું કે આજે ઉપવાસ કેમ છે ? મુનિશ્રી જવાબ ધીમા હાસ્યમાં વાળીને મૌન રહ્યા.
માટલિયાભાઈને મનમાં થયું કે, કારણ વગર તો ઉપવાસ કરે નહિ. એટલે કારણ જાણવા માગ્યું, તો પણ હસ્યા એટલે માટલિયાભાઈએ પૂછ્યું,
“અમારાથી કંઈ ભૂલ થઈ ગઈ છે ?' મુનિશ્રીએ કહ્યું : “ના, ના, એવું કંઈ નથી.' “તો પછી શું કારણ છે તે તો કહેવું જોઈએ ને ?”
સંત સમાગમનાં સંભારણાં
