________________
ધ્રુવના પરાભવ
૧૯૭
ભાન ભૂલવા લાગ્યું. કેલીની ૨મણુતામાં એ જગત રમમાણુ અની ગયું.
ઉઘાડી આંખે સૂતેલા ભીમસેને આંખા મીંચી દીધી. રતિ પ્રસંગે! કોઈના પણ ન જોવાય. પશુ હાય કે પક્ષી હાય, માનવ હાય કે દેવ હાય. તેમના એવા પ્રસ`ગે અજાણતા પણ જોવાઈ જાય તેા પેાતાના વ્રતનુ' સ્ખલન થાય.
ભીમસેન તે! એ વ્રતના કડક આગ્રહી હતા. સુશીલામાં જ તેણે પેાતાની મર્યાદા બાંધી હતી. તેના સિવાય બીજી કોઈ પણ સ્ત્રીના જાતિય સંબધ, જાતિય વિચાર વજ્ય હતા. સ્વદારા સંતાષ એ જ તેનું સુખ હતું.
હવા ને સ ંગીત તેા દેહને અણુઅણાવી રહ્યાં હતાં. લાહીને ધીમે ધીમે એ ગામ કરી રહ્યાં હતાં. ભીમસેન સાવધ ખની ગયા. એક ક્ષણ પણ જો આ અંગે બેદરકારી સેવાશે, તે પેાતાની વરસોની સાધના ધૂળમાં મળી જશે. તેણે નવકાર મત્રનું રટણ શરૂ કરી દીધું. માનસપટ ઉપર વીતરાગની છત્રી ખડી કરી દીધી.
હુવા અને સ ંગીત નાકામિયાબ નીવડવાં, ભીમસેન ઉપર તેની કોઈ ઝાઝી અસર થઈ નહિ, ઉર્દુ એ સજાગ મની ગયા. આવનારા આંધીના મેળાને એ પારખી ગયેા. મન વિફરે ને વકરે તે અગાઉ જ તેણે મનને શુભ ધ્યાનમાં લગાડી દીધુ. દેવતાએ તરત જ જીવંત સૃષ્ટિ ખડી કરી દીધી. ત્યારે ભીમસેન પલાંડી વાળી, આંખે. મીચીને આત્મધ્યાન ધરી
