________________
૨૯૬
ભીમસેન ચરિત્ર સ્થળે ઘેઘૂર આમ્રઘટાની તળે આરામથી પડયા હતા. ઘણું લાંબા સમયે તેને આવી નિરાંત ને શાંતિ મળ્યાં હતાં. પ્રવાસને થાક તે તેને પણ લાગ્યું હતું. પરંતુ તેના વદન ઉપર જરાય કંટાળે કે વ્યગ્રતા જણાતી ન હતી. સ્વસ્થ ચિ ને પ્રફુલ્લ મને એ મંજરીને નિહાળી રહ્યો હતે. લીલી લીલી હરિયાળી જોતાં તેના તન અને મન બંનેને ટાઢક વળતી હતી.
એ જ સમયે પેલા દેવતાએ પોતાની માયાજાળ ઊભી કરી દીધી.
વાતાવરણને તેણે એકદમ સુગંધમય કરી નાખ્યું. મન ભરાઈ જાય એવી સોડમ હવામાં પ્રસરી ઊઠી, શીતલ હવા, સુગંધી હવા. ભીમસેનને મનમયૂર હરખાઈ ઊઠ. બળતા બળતા બપોરમાં આ હવા તેને ભાવી ગઈ.
ત્યાં તો ભીમસેને હવામાં કયાંક સંગીતનો સૂર ઘૂંટાતે જે. વીણાના તારને ઝીણે રવ કયાંક ગૂંજી રહ્યો. સંગીત ધીમે ધીમે મને મદીલું બનતું ગયું. હવામાં ઊડતા તેના તરગે અસર કરવા લાગ્યા. કયાંકથી દોડતા દોડતા હેલને મોર આવી પહોંચ્યાં. મેરે નૃત્ય શરૂ કર્યું. પિતાની કળાને વિસ્તાર કર્યો અને ઢેલને જોઈ આનંદથી કૂદવા લાગે. ભીમસેન જે આમ્રવૃક્ષ નીચે સૂતો હતો, તેની ડાળ ઉપર શુક અને શુકી આવીને બેસી ગયાં. એકમેકની ચાંચ મેંમાં લેવા ગયાં. શરીર સ્પર્શના કરવા લાગ્યા. આ તે દેવી માયા ! નશીલું સંગીત ને મદીલી હવા! પંખીજગત
