________________
સુશીલાને સંસાર
૧૭૭ “છ મહિના તે કયારના ય થઈ ગયા બેટા! પણ શી. ખબર એ કેમ નહિ આવ્યા હોય ? મને પણ તેમની રેજ સતત ચિંતા થાય છે. શું થયું હશે એમને? એ સાજસરવા તે હશે ને ? એ ત્યાં સુખી તો હશે ને ?શું કરતા હશે ? કયાં ખાતા–પીતા હશે ? કયાં રહેતા હશે ? આવા આવા તે બેટા ! હજારે વિચાર મને આવે છે. તેમની રાહ જોઈ જોઈને હવે તે મારી આંખે પણ થાકવા આવી છે. દિવસો ગણીગણીને તે મારા વેઢા પણ ઘસાઈને દુઃખવા આવ્યા છે, પણ બેટા ! તું ચિંતા ન કરીશ હાં ! તારા પિતાજી હવે થોડા જ દિવસમાં આવી જશે. અત્યારે હવે તું સૂઈ જા.”સુશીલાએ કેતુસેનને થાબડીનેસૂવરાવવા માંડશે.
ડીવારમાં કેતુસેન ઊંઘી ગયે. માના હાથમાં જ એકમાત્ર એવો જાદુ છે. જે તેને સ્પર્શ થતાં જ ભૂખ્યું બાળક પણ નિરાંતે ઊંઘી જાય છે. કેતુસેન પણ સુશીલાને વાત્સલ્યભર્યો સ્પર્શ પામતાં જ ઘસઘસાટ ઊંઘ અનુભવવા. લાગે. - ત્યાં દેવસેન ફરિયાદ કરવા લાગ્યાઃ “મા ! મા! મને કંઈ ઓઢાડ ને, મને બહુ ટાઢ વાય છે.”
સુશીલાએ તરત જ ઊભા થઈને પિતાની નીચે પાથરેલું ફાટેલું કંતાન તેના ઉપર ઓઢાડયું અને જે એક જાળિયું ઉઘાડું હતું, તેની બારી બંધ કરી દીધી અને પછી પોતે જમીન ઉપર જ સૂઈ ગઈ. ' પણ એમ ઊંધ શેની આવે? એક તે બહાર સખ્ત ભી. ૧૨
