________________
૧૭૬
ભીમસેન ચરિત્ર ખાવા નથી આપ્યું અને કાલે પણ મેં અધુ પધુ ખાધું હતું. મા ! મા ! મને ખૂબ જ ભૂખ લાગી છે. ભૂખને લીધે ઊંઘ પણ નથી આવતી. મને ખાવા આપને મા ! આમ કેમ કરે છે ? મને ભૂખે શા માટે મારે છે?” કેતુસેને રડતાં રડતાં કીધું.
“કાલે જરૂર આપીશ બેટા ! આજે જૂઠું નથી બેસતી કાલે પણ જુઠું નહોતી બેલી. પરંતુ જે ઘરે હું કામ કરું. છું, તે શેઠે મને કંઈ જ ન આપ્યું, આથી મારે તને આજે ભૂખ્ય રાખવો પડ્યો બેટા ! પણ કાલે તેમ નહિ થાય. બીજા શેઠે મને કાલે લેટ, ઘી ને સાકર વગેરે આપવા. કહ્યું છે. એ આપશેને એટલે જરૂરથી તને સવારે ગરમ ગરમ રસેઈ ખવડાવીશ, હા બેટા ! અત્યારે તું સૂઈ જા.” સુશીલાએ કેતુને પટાવતાં કહ્યું.
પણ મા ! હવે મારાથી નથી સહન થતું. આમ કયાં સુધી ચાલશે?” કેતુએ રડતાં રડતાં જ કીધું.
“બેટા હવે બહુ દિવસે આપણે આ દુખ નથી સહન કરવાનું. તારા પિતાજી પરદેશ ગયા છે ને તે હવે આવતા જ હશે. એ ખૂબ ખૂબ ધન લઈને આવશે, પછી તે તને હું રાજ શેજ મીઠાઈ ખવડાવીશ. સારાં સારાં કપડાં પહેરાવીશ. તને રમવા રમકડાં લાવી આપીશ.”
પણું મા !પિતાજી તો છ મહિનામાં પાછા આવવાનું કહી ગયા હતા. હજી છ મહિના નથી થયા મા !” રમકડાં ને ખાવાની વાત સાંભળી કેતુસેન શાંત થઈ ગયે.
