________________
૧૭૮
ભીમસેન ચરિઝ ઠંડી હતી. દિવસભરના કામને તેને થાક હતો. બબ્બે દિવસથી તેણે કંઈ ખાધું ન હતું. ભૂખથી પેટ ચીસો પાડતું હતું. બાળકે બિચારાં ભૂખ્યા તરસ્યાં સૂતાં હતાં. પતિ પરદેશ હતે. કાલે શું બાળકોને ખાવા આપીતેની સળગતી ચિંતા. હતી. આ બધાને લીધે તે સૂઈ ન શકી. તે બેઠી બેઠી પ્રભુને ફરિયાદ કરવા લાગી.
સુશીલાને જાળિયા પાસે આવતી જોઈ ભીમસેન દૂર ખસી ગયો. બારી બંધ થઈ જવાથી હવે કંઈ જેવા મળવાનું ન હતું, છતાંય તેની ફાટમાંથી તે પ્રયત્ન કરવા લાગે. બારીની ફાટમાંથી જોયું તે સુશીલાની આંખમાં આંસુ દદળતાં હતાં અને એ વિધાતાને પૂછતી હતીઃ
અરેરે વિધાતા ! તું કેમ આટલો બધે કર અમારા પર થયે છે? તારા હૈયામાં દયાનો જરા ય છાંટો નથી રહ્યો? શા માટે તું અમને આમ રોજ રજ રીબાવે છે?”
અને તારે જે દુઃખ જ દેવું છે, તે એ તમારા દુઃખ મને એકલીને જ આપને. બિચારાં આ ફૂલ જેવા કે મળ બાળકને તું શા માટે દુઃખથી દઝાડે છે? એ નિર્દોષ સંતાનેએ તારે શે અપરાધ કર્યો છે ? અને માન કે તેઓએ તારે કંઈ અવિનય કે અપરાધ કર્યો હોય તે તેઓની સજા તું મને કર. મને સતાવ. મને શિક્ષા કર, પણ એ બિચારા બાપડાઓને તું શા માટે ભૂખે મારે છે? શા માટે હું તેમને ઠંડીમાં થીજવી નાખે છે? શા માટે તું એમનાં ઊંધ-આરામ ને આનંદ છીનવી લે છે ?
ઓને તાવ, મને શિ૧ ૧
માટે તું
તે
