________________
દશમ બિંદુ તત્ત્વજ્ઞાનીઓ અને સંતો પણ તેમની જ્ઞાનભવ્યતાની કીર્તિગાથા ગાતા રહેતા હતા.
દશમ બિંદુ
શ્રી રમણ ભગવાનના દેહજીવનના અંતિમ દિવસોમાં તો તેમનું બ્રહ્મજ્ઞાનીપણું વધુ ઉત્કટરૂપે હસ્તામલકવતું સુસ્પષ્ટ રીતે દેખાવા લાગ્યું. તેમના તિરુવણમલૈં નિવાસ પછી ચોપન વર્ષ સુધી તેઓ ત્યાં જ અચલ રહ્યા હતા. અને ત્યાં જ તેમનું વિશ્વાત્મરૂપ વિલસતું રહ્યું હતું.
સને ૧૯૪૯ની સાલમાં તેમના ડાબા હાથના ઉપરના ભાગમાં નીચે, સાકમાં સ્નાયુ કે હાડકાં પરના ભયંકર કેન્સરની ગાંઠ નીકળી ! પહેલાં તો એ ગાંઠ નાની હતી; પણ બે શસ્ત્રક્રિયાઓ કરાવ્યા પછી એ પહેલાં કરતાં ઘણી મોટી થઈ ગઈ. તેથી શરીરમાંથી સતત લોહી વહેવા લાગ્યું. કેટલીય ચિકિત્સા અજમાવી જોવાઈ. રેડિયમ થેરેપી (રોગનિવારક પદ્ધતિ) પણ અજમાવી જોવાઈ. છતાં કશું ન વળવાથી સને ૧૯૪૯ના ડિસેમ્બર માસની ૧૯મી તારીખે ચોથી શસ્ત્રક્રિયા કરવામાં આવી, છતાં રોગ શમ્યો જ નહીં. આ શસ્ત્રક્રિયા મોટી હોવા છતાં શ્રી રમણે કલોરોફૉર્મ લેવાની ના પાડી; ત્યારે કોઈક ભક્ત તેમને જ્યારે ““શું આપને દુઃખ નથી થતું ?'' એમ પૂછતાં એમણે ઉત્તર વાળ્યો: ‘‘દુઃખ મારા કરતાં જુદું નથી.''
જે, પોતાને મારનાર ચોરો પ્રત્યે પણ સ્વાત્મભાવ દાખવી શકે, તે ભલા શરીરનાશક રોગ પ્રત્યે સ્વાત્મભાવ કેમ ન જોઈ
