________________
૧૦
શ્રી રમણ મહર્ષિ ખરીદીને ૧લી સપ્ટેમ્બર, ૧૮૯૬ના રોજ વહેલી સવારે તેઓ આખરે શિશુવયથી જ અભીસિત અરુણાચલ સુધી આવી પહોંચ્યા. તેઓએ તો સાહજિક રીતે જ શ્રી અરુણાચલેશ્વરના નિજમંદિરમાં પ્રવેશીને સંપૂર્ણ સ્વાર્પણ કરી દીધું ! એ વખતે મંદિરનાં બારણાં ખૂલી ચૂક્યાં હતાં, અને કોઈ હાજર ન હતું. તેથી શ્રી રમણ અંદર પ્રવેશીને અરુણાચલના લિંગને આલિંગન દઈ રહ્યા ! તક્ષણ એમના શરીરની ગરમી ચાલી ગઈ ! દેહઆત્મા શીત-શાન્ત ! બસ, આત્મયાત્રાનો અંત આવી ગયો ! જીવનસરિતા પરમાનંદ સાગરમાં ભળી ચૂકી ! હૈયું જ્ઞાનનિધિ સભર થઈ રહ્યું ! વાણી-વિચાર-કર્મનું કોઈ સ્વાતંત્ર્ય હવે તેમનું ન રહ્યું. બધું જ અરુણાચલાપિત તેઓ કર્તુત્વ બુદ્ધિરહિત પરમમુનિ પરમશાન્તિસ્થિત થઈ ગયા. આ વખતે તેમને કોઈક મળ્યું. મળનારે પૂછ્યું: ‘‘સ્વામી, માથું મૂંડાવવું છે ?'' પ્રશ્નને અરુણાચલની ઈચ્છા માનીને તેમણે હા ભણી અને જોતજોતાંમાં તો શ્રી રમણના લાંબા સુંદર તરંગિત વાંકડિયા વાળ ચાલ્યા ગયા ! મુંડિતમસ્તક શ્રી રમણે પોતાના જાતિ સંકેતરૂપ યજ્ઞોપવીત સૂત્રનો પણ ત્યાગ કર્યો. ધોતીમાંથી ટુકડો ફાડી લંગોટી બનાવી પહેરી લીધી. ધોતીનો બાકીનો ભાગ, તે સાથે બાંધેલા પૈસા સહિત ફેંકી દીધો. ભાગવતારને ઘેરથી મળેલ મીઠાઈનું પડીકુંય પાસેના અપ્યાનકુમન્ તળાવમાં ફેંકી દીધું. મુંડન કરાવ્યા પછી સ્નાન પણ ન કર્યું, પાછા ફરતાં મંદિરે પહોંચ્યા પહેલાં જ એકાએક વરસાદ વરસ્યો. અરુણાચલેશ્વરે પોતાના પનોતા દિવ્ય સંતાન પર આવથસ્નાનનો જાણે અભિષેક જ કરી દીધો. તપશ્ચરણી પૂર્ણતા સ્વત: થઈ ગઈ.
