________________
દ્વિતીય બિંદુ વેંકટરામનની મન:સ્થિતિ પર આ પત્ર સ્પષ્ટ પ્રકાશ પાડે છે. સોળ વરસની વયમાં તેમને થયેલ પૂર્ણ જ્ઞાનનું આ પ્રમાણ છે.
શ્રી રમણ મદુરાઈ રેલવે સ્ટેશને પહોંચ્યા. મદુરાઈથી તિરુવણમલૈં જવાનું રેલવે નૂર તેમણે ધાર્યા પ્રમાણેનું - તેમણે રાખેલા ત્રણ રૂપિયાનું જ થતું હતું. પણ ટ્રેનમાં જ તિરુવણમલૈં
સુધી આખે રસ્તે જઈ શકાય છે, એવી એમને ખબર ન હોવાથી ડિપન સુધીની ટિકિટ લઈ ગાડીમાં બેઠા. મુસાફરી દરમિયાન
એક મુસલમાન ફકીરનો તેમને ભેટો થયો. વાતચીત થતાં તેમણે કહ્યું કે, તિરુવણમલે જવા માટે વિલુપુરમ્ સ્ટેશને ગાડી બદલવી પડે છે. આથી પોતાની પાસે બાકી રહેલ પૈસામાંથી પમ્બાઝાપટ સુધી જ પહોંચાય તેમ હતું. તેઓ તો ત્યાં ઊતરી પડ્યા અને પગપાળા જ અરુણાચલની દિશામાં દસ માઈલ સુધી ચાલતા રહ્યા ! અરૈયાની નાલુરના મંદિરે તિરુક્કોટિલુરની નજીકમાં પહોંચ્યા. ત્યાં કોઈ રીતે રાત ગાળવાની અનુમતિ ન મળતાં પૂજારી સાથે કિમૂરના વિરાટેશ્વર મંદિર તરફ આગળ ધપ્યા. ભૂખતરસે પીડિત શ્રી રમણે પૂજારી પાસે, પૂજા કર્યા પછી થોડો પ્રસાદ માગ્યો, પણ પૂજારીએ નન્નો સુણાવ્યો ! મંદિરનાં વાજાં વગાડનારને દયા આવી અને પોતાના ભાગનો પ્રસાદ શ્રી રમણને આપી દેવા તેણે પૂજારીને કહ્યું. થોડો પ્રસાદ ખાઈને શ્રી રમણે આસપાસમાં રાત ગાળી. બીજે દિવસે કૃષ્ણજન્માષ્ટમી હતી. તે દિવસે તેઓ મુથુકૃષ્ણ ભાગવતારને ઘેર આવી પહોંચ્યા. ત્યાં થોડું ખાધું. પોતાના કાનમાં પહેરેલાં સોનાનાં બૂટિયાં ભાગવતારને આપીને તેમણે તેની પાસેથી ચાર રૂપિયા લીધા. આ રકમમાંથી તિરુવણમલૈંની રેલવે ટિકિટ
