________________
વિજયધ્વજ
વારાણસીની વિદ્વત્સભા એ દિવસે પૂજી ઊઠી. અનેક સંભાઓને છતી, એક દિવિજયી પંડિત એ દિવસે વારાણસીના વિદ્વાને સાથે જ્ઞાનચર્ચા કસ્વા આવવાનો હતો. પાંચસો તો તેની આગળ વિજયધ્વજ હતા.
એ આવ્યો. સભા ભરાઈ. ઘણું દિવસે સુધી શબ્દરૂપી મેઘમાળાની ઝડી વરસી અને કાર્તિકની પૂર્ણિમાના દિવસે એણે સભાનો જય કર્યો. વિદ્વત્સભાના સઘળા પંડિતે શરમથી મસ્તક નમાવી રહ્યા.
વિજ્ય પંડિતે સિંહગર્જના કરીઃ “હજુ કઈ છે બાકી ? હારું તો આ પાંચસો વિજયધ્વજે મૂકી એના ચરણમાં પડું.”
એક યુવાને આ ઘોષણા ઝીલી લીધી. સૌની દૃષ્ટિ એ તેજસ્વી મૂર્તિ ભણી ખેંચાઈ તુષારધવલા માતા સરસ્વતી એના પર આશીર્વાદ વર્ષાવી રહ્યાં હોય એવાં તેજ એની મુદ્રા પરથી વેરાતાં હતાં.
તે યુવાનના મુખમાંથી જ્ઞાનના તેજથી ઝળઝળતી અકાવ્ય દલીલે પ્રગટવા લાગી. અગાધ તર્કબળથી એણે એ દિગ્વિજયી વિદ્વાન પર વિજય મેળવ્ય; અને ત્યારે જ સૌને ખબર પડી કે, આ તે ગુજરાતમાંથી અભ્યાસ કરવા આવેલા ઉપાધ્યાય શ્રી યશોવિજયજી છે.
