________________
લઘુ અને ગુરુ સુર્ય પોતાનાં પ્રતાપી કિરણોથી જગતને પ્રકાશિત કરી રહ્યો હતા. નિશ્વનાથ ભગવાન મહાવીર જ્ઞાનનાં કિરણોથી પ્રાણુસમૂહનાં હૈયાઓને પ્રકાશિત કરી રહ્યા હતા. - વસુંધરાને પાવન કરતા પ્રભુ આજ તે રાજગૃહનગરના મનેહર ઉદ્યાનમાં પધાર્યા છે. ગુણશિલત્યમાં પ્રભુએ આસન જમાવ્યું છે. મગધરાજ બિંબિસાર અને પ્રજાજનો પ્રભુનાં દર્શને આવ્યાં છે. સૌના હૈયામાં હર્ષ તે ક્યાંય માતો નથી. .
શું પ્રભુનાં શાન્ત નયને છે! શું એમની સૌમ્ય આકૃતિ છે? શું એમનો સંયમથી દીપો દેહ છે! અને વાણું...? વાણી તો નગાધિસેજ પરથી વહેતી ગંગાની જેમ છલ છલ કરતી વહી રહી છે! સૌ એને સાંભળી પરમ પ્રસન્ન બન્યા છે.
આ વખતે સૂર્ય જેવા તેજસ્વી અને ચન્દ્ર જેવા સૌમ્ય શ્રી ગૌતમે માનવહૈયામાં ઘોળાતે પ્રશ્ન પૂછળ્યોઃ
- પ્રભો ! આત્મા શાથી ભારે બની અર્ધગતિને પામે છે? અને કયા પ્રકારે હળ બની ઊર્ધ્વગતિને પામે છે?” • પ્રશ્ન ગંભીર હતો છતાં સમયેચિત હતા. સૌને જીવનના ભારથી હળવા બનવું હતું એટલે સૌની જિજ્ઞાસા વધી. વાતને મને જાણવા સૌ ઉસુક બન્યા.
