________________
પ્રતિલેખના
૨૦૫
ત્રટક—મુહપત્તિ તે માનપે, સેલ નિજ અંગુલ ભરે,
દોય હાથ ઝાલી દગ નિહાલી, દૃષ્ટિ પડિલેહણ કરે;
ત્યાં સૂત્ર અર્થે સુતત્ત્વ કરીને, સહું એમ ભાવિએ,
નચ્ચા વચ્ચા રૂપ તિગ તિગ, પફડા ષટુ લાવિએ. (૨) ઢાળ–સમકિત મેહની રે, મિશ્ર મિથ્યાત્વને પરિહરું,
કામરાગને રે, સ્નેહ-દષ્ટિરાગ સંતરું; એ સાતે રે, બાલ કહ્યા હવે આગલે,
અંગુલી વચ્ચે રે, ત્રણ વર્ઘટક કરતલે. ત્રટક–કરતલે વામે અંજલિ ધરી, અખોડા નવ કીજીએ,
પ્રમાર્જન નવ તિમ જ કરીએ, તિગ તિગંકર લીજીએ; સુદેવ સુગુરુ સુધર્મ આદરું, પ્રતિપક્ષી પરિહર,
વળી જ્ઞાન દર્શન ચરણ આદરું વિરાધન ત્રિક અપહરું.(૩) ઢાળ-મનગુપ્તિ રે, વચન-કાયગુપ્તિ ભજું,
મને દંડ રે, વચન-કાયદંડને તણું; પચવીશ રે, વ્હેલ એ મુહપત્તિના લહ્યા,
હવે અંગના રે, પરિહરું એમ સઘળા(ળ) કહ્યા. ત્રાટક–કહ્યા વધૂટક કરી પરસ્પર, વામ હાથે ત્રિક ધરે,
હાસ્ય રતિ ને અરતિ છેડી, ઈતર કર ત્રિક અનુસરે; ભય શોક દુગંછા તજીને, પાહિણે આચરે,
કૃષ્ણ લેસ્થા નીલ કાપત, લલાટે ત્રિક પરિહરે. (૪). ઢાળ-રસગારવ રે, ઋદ્ધિ-શાતા ગારવા,
મુખ હિરડે રે, ત્રણ ત્રણ એમ ધારવા; માયાશલ્ય રે, નિયાણ-મિથ્યાત્વ ટાળીયે, વાઢા ખંધે રે, ક્રોધ માન દેય ગાળીએ.
