________________
૧૬૨
ભગવા ખીરાજમાન છે. જે સર્વે` ક્ષેત્રાતીત, કાળાતીત થયેલ છે. સાધુ ભગવંતને અતિથિ-અભ્યાગતનું સાધન કરવામાં આવેલ છે. તે જ સૂચવે છે કે તેમને ક્ષેત્ર અને કાળના બંધન છે નહિ. દેશકાળ તેમને બાધક છે જ નહિ ભાવને-ધમ ને દેશકાળ ખાધક નથી અને ખ ધનરૂપ પણ નથી.
ક્ષેત્ર કયાં તે! સીમિત છે કે અસીમ છે. કાળ એક સમયરૂપ (ક્ષણરૂપ) છે કે અનતે છે. નિત્ય અને અનિત્યની વાતા કાળ આશ્રિત છે. ખાકી સુખ દુઃખ, હર્ષોં-શેક, રતિઅરતિનું વેદન ભાવ આશ્રિત છે. સવાલ જીવના સુખને છે, જીવના ભાવના છે. જીવ ક્ષેત્રાતીત અને કાળાતીત થાય તા એના ભાવ એના સ્વભાવને પામે અર્થાત્ અક્ષય અવ્યા. ખાધ, અનંત શાશ્ર્વત સુખને પ્રાપ્ત કરે.
નિશ્ચયથી તા આપણે સહુ આપણા સ્વદ્રવ્ય. સ્વક્ષેત્ર, સ્વકાળ અને સ્વભાવને જ વેદીએ છીએ. પછી તે જ્ઞાનમૂલક હાય કે અજ્ઞાનમૂલક, શુદ્ધ હાય કે અશુદ્ધ હાય પર દ્રવ્યક્ષેત્ર-કાળ ભાવના આપણે સહુ જ્ઞાયક છીએ પણ વેક નથી.
દૂધ અને પાણી એક ક્ષેત્રે રહેલા હૈાવા છતાં જેમ હુંસ પાણીને જુદું પાડીને દૂધ પીએ છે તેમ આત્મા અને શરીર (કમ) એક ક્ષેત્રે છે તેમાં ગુણ સ્થાનકે આત્માના જે આંશિક ગુણ રહ્યાં છે તે ગુણના સુખને પુદ્ગલસ્ક ધના (કમ નિત) સુખ દુ:ખથી ભિન્ન કરીને-તેના ભેદ કરીને વેઢવાનું છે. આત્માની ઉજ્જવલતા હૈંસની જેમ પરમહંસ અનીને વેઢવાની છે.
ΟΥ
જે મારા આમાથી કદી જુદું ન પડે તે ‘હુ’ અને
