________________
યોગીની આ વાત શિરોધાર્ય કરીને જામ વિભા ગંતવ્ય સ્થળે જવા રવાના થઈ ગયા. એઓ યોગીથી છૂટા પડ્યા હતા, પણ યોગીની
સ્મૃતિ એમનો પીછો છોડવા તૈયાર ન હતી, દિવસો સુધી વાર્તાલાપ, હિતશિક્ષા, ચેતવણી, ભવિષ્યવાણી જેવા અનેકરૂપે યોગી એ ત્રિપુટીની પાછળ પાછળ પડછાયો બનીને પ્રવાસ કરતા જ રહ્યા. આ ગેબી ઘટના બન્યા બાદ વર્ષો વીતી ગયા, ધીમે ધીમે યોગીની ભવિષ્ય-વાણી સચ્ચાઈનું સ્વરૂપ ધારણ કરીને જામ વિભાની સમક્ષ વરવી વાસ્તવિકતા બનીને એમના આંખ-અંતરમાં અનુતાપ પેદા કરી રહી હતી. “અબ પછતાયે હોત ક્યા જબ ચીડિયાં ચુન ગઈ ખેત’ની જેમ હવે પશ્ચાત્તાપ કરવાથી માત્ર આંસુ સિવાય બાજીને બગડતી અટકાવવા જેવી કોઈ ફલશ્રુતિની આશા રાખવી વ્યર્થ હતી. અને પેલા યોગીની સ્મૃતિ પણ હવે તો વિસારે પડી જવા પામી હતી.
આવા દિવસોમાં એક વાર જામ વિભા અને વજીરનો રથપ્રવાસ એ જ માર્ગેથી પસાર થઈ રહ્યો છે, જે રસ્તે વર્ષો પૂર્વે યોગીનો ભેટો થવા પામ્યો હતો. દૂર દૂર પર્ણકુટિ દેખાતા જ વજીરનું મન એ તરફ જવા ઉત્કંઠિત બની ગયું. વજીરની ઉત્કંઠા હોવા છતાં જામ વિભાનું મન યોગીને મળવા એટલું બધું ઉત્કંઠિત નહોતું. કારણ કે યોગીનું ભાવિ સાચું સાબિત થતું જતું હતું. એથી શરમના માર્યા ઝૂકી પડેલું મસ્તક લઈને યોગી સમક્ષ જવા માટે મન માનતું ન હોવાથી જામ વિભાએ કહ્યું : “વજીરજી ! અત્યારે હવે મોડું થઈ રહ્યું છે. માટે સમય કાઢીને બીજી વાર આપણે જરૂર યોગીનાં દર્શન માટે આવવાનો કાર્યક્રમ ગોઠવીશું. ઉચાટ સાથે જવામાં ને યોગી પાસે બેસવામાં મજા પણ શી આવે ?'
જામ વિભાનો આ પ્રસ્તાવ વજીરજીએ તો સ્વીકારી લીધો. પણ યોગીની આસપાસના માહોલમાં ગુપ્ત રીતે વિલસતી “યોગશક્તિ' આ પ્રસ્તાવને ક્યાં માન્ય રાખે એમ હતી? એથી પર્ણકુટિને મૂકીને આગળ
૧૦૮ સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૧
