Rajasthani Sahitya Sangraha 01

Author(s): Narottamdas Swami
Publisher: Rajasthan Prachyavidya Pratishthan Jodhpur

Page 58

रामदास वेरावतरो भाखडोरी वात फोजरो घमसांण करने रामदासजी हुइ. सो इको सिले ठोय करने आयो छे. ऊपर चढोयां. रामदासजी ने पाखडी सो रामदासजी आवतारे बरछी वाहो. छ, खेह दीठां खिसगो नही. सांढ पिण सो इको घोडो फुटने बरछी जाती थको एक व्याइ सो सांढ ऊभी छोडने जांगरी धरतीमे रुपी. दोइ इका मारने रामपाखडी. तरे तोडीयाने पखालने सांड दासजी प्राधा खडीया. पाछासुमीयारी ऊपरे घाल लियो ने आगी खडीया. असवारी पाइ. फोज हजार पांच सात इतरे खेह उडतो दोठी, तरे रामदासजी लारे छे. सो मीयां इकां देखने इका कने ऊभा रया. इतरे मोयां राइका बाहदर प्राया. आगे देखे तो इकारे लोह कोइ दोय पारण पोहचा. तरे इका बोलीया नहो ने भात समान ऊभा छे. बरछींसु प्रबे खडे रहो, कहां जावोगे. तरे
पोया छे. इसी तरे मोयां वुढरण लारासु रामदासजी सोले असवारांसु ऊभा
देखने फोजने कयो इण रजपूतसुकोइ ग्या. बाजा सारा साथते सीख दीवी.
हाथ जोडने लडेगा. तब साथरी तो कयो सांढीयां ले जावो. पाप राम- सांरारी इका देखने निरासां हइ. दासजी ऊभा रया. इतरे इका आरण
रामदासजी ने किरण ही प्रासंग्या नही. पोहता. तरे रामदासजा वकारीया
तरे मीयां पाछा वालीया. रामदासजी मीयां भला माया, स्यावास थाने. अवे
सांढीयां ले ने दुधोड़ आया. इणाने वाहो. तरे इका बहादरां कयो रामदास
तो पाखडो छे, धाडा बासी राखणो तुम वाहो. तरे रामदासजी बोलिया
नहीं. सांढीयां रजपुतांने वेंच दीनी, सिरदारां इण इकाने मां पेहली लोह
चारण भाट खटवनांने वेंच दीनी. देता करो मती. तरे रामदासजी कयो तिको
देतां सुरज प्राथमारण लागो. रावळा में कबुल कीयो. इतरे इको घोडा हजार
रसोडो तयार हुवा. इतरे चाकरां पांचसुचढीयो आयो. हाथ में सांग मरण
प्राणने कयो रसोडे पधारो. रामदासजी एकरी लीयां थकां प्राण पोहतो. सो
पुछीयो सांढीयां लारे कितरीक छ, तरे एकरण कांनी हजार पांच फोज, एकरण
रजपुतां प्रधांनां कयो सांढीयां हजार
दोय रही छे. तरे रामदासजी प्रोडांने कानी एक इको इसोप्राक्रमी पोरस छे.
बुलायने कयो सांढीयां ल्यो अने तलाव सावंतरूपी छे. इसा इका प्रोहता तरे
खोदो. तरे सांढीयां प्रोडांने दीनी. पछे रामदासजी बोलीया इका बाह करो.
सारा साथसु रसोडे प धारीया. यांहरो धन लीधो छ, सो पेहली तु
सांढीयांरा भावरो दुहो. वाह. तरे इको मरण दोयरी सांग बाहो. सो सांग रामदासजी ढालसु प्रोझाटसुटाळ दीधी. पछे रामदासजी संबत पनरेसे चोपने, बरछी फेरने बुडीरी दीधी इकारे.
प्राणी झोक दरक । छातीमें. सो सास जातो रयो. तरे
तलाव खरणायो वेरा तरणे, बोजा इकारे ने रामदासजीरे वतलावरण
जाणे लोक खलक ।।