________________
એક નિર્દોષનું ખૂન રેડાશે. બચાવો.” આમ બોલતો-બોલતો છાતી ફાટ રુદન કરવા લાગ્યો.
બધા વિમાસણમાં પડ્યા. એવામાં ડમરો યાદ આવ્યો. ભારે ચતુર આદમી. વળી એટલો જ મશ્કરો. હવે તો એ પાટણનો એક અમાત્ય બન્યો હતો. આજ એ કોઈ કામસર આવ્યો ન હતો. પણ એને તાબડતોબ બોલાવવામાં આવ્યો.
૮૫...ટપ...
સહુને ખબર પડી ગઈ કે ડમરો આવી રહ્યો છે. આ એની ચાખડીઓનો અવાજ એના આગમનની અગાઉથી ખબર આપી દે છે ! સાવ સાદો, કોઈને ભાગ્યે જ ખ્યાલ આવે કે આ રાજા ભીમદેવના દરબારની શાન સમો ડમરો હશે.
ડમરાભાઈ સભામાં પધાર્યા. માથે પાઘડી, ખભે ધોળો ખેસ અને કસીને બાંધેલું અંગરખું. એને માંડીને બધી વાત કરવામાં આવી. ડમરાએ કણબી પાસે લખત માગ્યું. એક વાર વાંચ્યું. પણ મને શું ? ચારે ખૂણે જોયું. પણ કશુંય દેખાય નહીં. ફરી લખત વાંચ્યું. ‘હું સૂરજ ભગવાનની સાખે કહું છું કે...' પણ આટલું વાંચતાની સાથે એકદમ દરબારની બહાર દોડ્યો. દોડતાં-દોડતાં પાઘડી પડી ગઈ, પણ એ પાઘડી લેવા પણ ઊભો ન રહ્યો. કામ એટલે કામ, બીજી વાત નહીં..
થોડી વારે સભામાં પાછો આવ્યો, અને બોલ્યો, “મહારાજ, કણબીને છોડી મૂકો. સજા આ શાહુકારને કરો !”
બધા આશ્ચર્યમાં પડી ગયા. ડમરાનું મગજ ચસકી ગયું છે કે શું ? શાહુકારને સજા કરવા માટે એની પાસે પુરાવો શો છે ?
ડમરાએ શાહુકારને કહ્યું, ‘ભાઈ, ગરીબને હેરાન કરવા એમાં કંઈ ચતુરાઈ નથી. માટે સાચેસાચું બોલી જજે. આ કણબીએ તને પૈસા ક પાછા આપ્યા છે કે નહીં ?'
શાહુકાર મક્કમ રહ્યો, ના કહી.
ડમરાએ કહ્યું, “મહારાજ, આનો ફેંસલો અહીં બેઠા ન થઈ શકે. આપણે દરબારની બહાર જવું પડશે.”
સૂરજની સાખે ] =
