________________
ડમરો બોલ્યો, “ઓહ, રત્નો નીકળ્યાં ! રત્નો તો તમને ખૂબ ગમ્યાં હશે, ખરું ને ?'
‘હા, રત્નો તો ખૂબ ગમે જ ને ! પણ એમાંથી તમને કંઈ મળે તેમ નથી.'
આખી સભા રેવાદાસની વાતથી હસી પડી. ‘અને પેલી પેટી તમને ન ગમી, તમે એ શામળશાને આપી, ખરું
રેવાદાસ બોલ્યા, ‘હા, હવે વગર મફતનો ક્યાં સુધી પૂછતો રહીશ તું ?”
તરત ડમરો બોલ્યો, ‘વગર મફતનો શું? ચાલો, રત્નો આપી દો શામળશાને અને પેટી તમે રાખો.'
રેવાદાસ તાડૂકી ઊઠ્યો, ‘લો બોલ્યા ! રત્નો આપી દો ! એમ કંઈ ન અપાય હોં ! તમે શરત જાણો છો ?'
‘હા, શરત જાણું છું એટલે જ કહું છું. તમે શરત કરી હતી કે મને ગમે તે તમને (શામળશાને) આપીશ. તો તમને રત્નો ગમ્યાં, માટે એ શામળશાને આપો. શામળશા તમને પેટી આપે.”
રેવાદાસ મૂંઝાયો. ખૂબ ગલ્લાતલ્લા કરવા લાગ્યો. પણ આખરે રત્નો તો આપવાં જ પડ્યાં. લોભ અને લુચ્ચાઈ કરવા જતાં રેવાદાસને બધું ખોવું પડ્યું. વળી રાજદરબાર વચ્ચે એની રેવડી દાણાદાણ થઈ.
શામળશા તો ડમરાને પગે પડ્યા. ડમરાએ પ્રેમથી ઊભા કર્યા. રાજા ભીમ પણ આ સિદ્ધપુરના ચતુર નર પર વારી ગયા. એને પાટણ આવીને વસવા કહ્યું. એની બુદ્ધિ અને ચતુરાઈથી પોતાના દરબારની રોનક વધારવા કહ્યું.
સિદ્ધપુરનો ડમરો ગુજરાતના પ્રતાપી રાજવી ભીમદેવનો દરબારી બન્યો !
છે તે ડાહ્યો ડમરો
