________________
સોનામહોરને ખાતર કંઈ કોઈ પોતાના પ્રાણ હોડમાં મૂકે ખરું ?
એવામાં એક માણસ શામળશા પાસે આવ્યો. રેવાદાસ એનું નામ. ગામમાં ગરીબોને રોવડાવનાર તરીકે એ ઓળખાય. વ્યાજનો ધંધો કરે. ચોપડામાં આડુંઅવળું કરે. કોઈ લાચારને પૈસા ધીરે. એક વાર એના ચોપડે જે ચડ્યો એ સાત પેઢીએ પણ બહાર ન નીકળે.
રેવાદાસ બોલ્યો, ‘શામળશા, પેટી જોઈએ છે ને ?'
શામળશા કરગરતે અવાજે બોલ્યો, “હા, ભાઈસા'બ. નહીં તો મારું બધુંય લૂંટાઈ જશે. હું બે ઘડીમાં બાવો થઈ જઈશ. મને મદદ કરો. ભગવાન તમને મદદ કરશે.”
રેવાદાસ જેવી સોનામહોરો આપવાની શામળશાની વાત સાંભળી કે એને શક ગયો કે નક્કી પેટીમાં પુષ્કળ ધન છે. એને થયું કે ગમે તે રીતે આ શામળશાને મૂરખ બનાવીનેય એ ધન હાથ કરવું જોઈએ.
રેવાદાસે કહ્યું, ‘તો શેઠ, હું ઘરમાંથી પેટી લઈ આવું અને મને ગમે તે તમને આપીશ.” - શામળશાને એમ કે માગી માગીને વધુમાં વધુ અડધું ધન માગશે. અડધું તો પોતાને મળશે ને ? આથી શામળશાએ એની વાત કબૂલ રાખી.
રેવાદાસે આગમાં ઝુકાવ્યું. ધુમાડા વચ્ચેથી માર્ગ કરતો દાદર પર ચડીને પહેલે માળે પહોંચ્યો. વચલા ઓરડામાં ગયો. ડાબી બાજુએ બધે હાથ ફંફોળ્યા. સહેજ જમીન ખોદી અને કંઈક અથડાતાં હાથથી પેટી લઈને કૂદકા લગાવતો બહાર આવ્યો.
બહાર આવીને રેવાદાસે પેટી ઉધાડી, જોયું તો ઝળહળતાં રત્નો જ રત્નો ! એક જુએ અને એક ભૂલે ! રેવાદાસે આવાં ઝળહળતાં રત્નો આખા ભવમાં ક્યારેય જોયાં ન હતાં. રત્નો આટલાં ઝળહળતાં હોય એવું સ્વપ્નમાંય નહોતું કહ્યું !
રેવાદાસ આમેય ખોરા ટોપરાના જેવી દાનતવાળો હતો ને આ રત્નો જોઈને એની દાનત વધુ બગડી. એને થયું કે આમાંથી એક પણ ન રત્ન જવા દેવા જેવું નથી. એણે રત્નોને ઠાલવીને પોટલી બાંધી. ખાલી
રેવાદાસની રાઈ =
