________________
peed on:
રેવાદાસની રાઈ
[૭]
‘બચાવો...બચાવો... કોઈ તો બચાવો. મારી આખી જિંદગીની મહેનત ધૂળધાણી થઈ જશે.’
ગુજરાતની રાજધાની પાટણની દક્ષિણે આવેલા એક મહાલયમાં આગ લાગી. બહાર ઊભો ઊભો એ મહાલયનો માલિક ચીસો નાખનો હતો. એ પાટણની કોફળવાડીનો રહીશ શેઠ શામળશા હતો. જબરો સાગરખેડુ હતો પણ અત્યારે પાગલની પેઠે બૂમાબૂમ કરતો હતો.
‘છે કોઈ એવો વીરલો જે ભડભડતી આગમાંથી પહેલે માળે રહેલી મારી પેટી લઈ આવે ? છે કોઈ એવો માડીજાયો વીર ?’
પણ આવી ભડભડ બળતી આગમાં પેટી લેવા જાય કોણ ? પેટીને ખાતર કોઈ જીવની ભાજી ઓછી લગાવે ?
શામળશા ફરીથી બોલ્યો, ‘ભાઈ, કોઈ મરદનો બચ્ચો હોય તો દોડે, પહેલે માળે વચલા ઓરડામાં ડાબી બાજુએ જમીનમાં પેટી દાટેલી છે, અરે ભાઈ ! જે લાવી આપશે અને પાંચસો સોના મહોર રોડી ગણી આપીશ.’
શામળશાની આંખે અંધારાં આવતાં હતાં. બાપદાદાએ જાનનું જોખમ બેરીને મિલક્ત ભેગી કરી હતી. વરસના આઠ-આઠ મહિના દૂર દેશાવર ખેડી, ભુખે તરસે ભેગી કરેલી મિલકત આગમાં ભરખાઈ જતી
હતી.
એણે ફરી એક હજાર સોનામહોરો આપવાની વાત કરી. પણ
