________________
વાત ! જાણે ફક્ત જીવ મૂકવાનો બાકી રહે.
હમણાં કાન ચિતારો ગામના રામાધીન શેઠની છબી દોરતો હતો. રામાપીનને કમાયેલા પૈસાનો અહંકાર હતો.
કાન ચિતારાને કરુણાવતાર ભગવાને આપેલી કલાનો ગર્વ હતો. ભાગ્યજોગે બેનો ભેટો થયો. લોઢેલોઢાં ભેટ્યાં પછી બાકી શું રહે ?
રામાધીને કહ્યું, ‘હું જેવો છું તેવી છબી બનાવ તો હજાર સોનામહોર આપું.”
કાન ચિતારો કહે, ‘હજારમાં તો કોઈ હાલી-મવાલી દોરી આપશે. બંદા પાસે દોરાવવી હોય તો દસ હજાર જોઈએ.’
રામાધીન કહે, “અરે, દસ હજારના કાકા, પણ શરત એ કે જો મારા જેવી હુબહુ છબી ત્રણ માસમાં ન દોરી શકે તો તારી ટચલી આંગળી કાપી નંખાવું, ને અવળે ગધેડે ગામમાંથી કાઢું.'
કાન ફૂંફાડો મારી બોલ્યો, “કબૂલ.' લખત-પતર થયાં, સહીસિક્કા થયા. પંચ નક્કી થયું, ને છબી દોરવી શરૂ કરી. કાન ચિતારો રોજ સૂર્યમંદિરે દર્શન કરવા જાય. હાથીએ ચડીને જાય અને આવે.
રામાધીન શેઠની છબી દોરતાં એક માસ થયો. હવે સફળતાની પરીક્ષા શરૂ થઈ. શેઠ અને પંચ રોજ હાજર થાય.
છબી જુએ ને નાપાસ કરે. રામાધીન રોજ ચહેરો બદલે. રોજ કંઈ વાંધો કાઢે. વખત પૂરો થવા આવ્યો, પણ છબી પાસ ન થઈ.
કાનનો ગર્વ ગળી ગયો. રામાધીને તેના ઘરની આજુબાજુ માણસ ગોઠવી દીધા. રખે રાત માથે લઈને ચિત્રકાર ભાગી જાય !
કાન તો નરમઘેંશ થઈ ગયો. એને થયું કે આંગળી ગઈ તો જિંદગી જવા બરાબર થશે.
કોઈએ એને કહ્યું, ‘તું ડાહ્યાડમરાને ભેગો થી. જો તમે કોઈ બચાવશે તો એ જ કલાકારોનો બેલી છે.
આડે લાકડે આડો વેહ 0
