________________
મહારાજ ભીમદેવનો કોપ ! એક વાર તમે અને વિમળ મંત્રીએ બચાવ્યો, પણ હવે બચવાની આશા નથી. ભૂલ એવી થઈ ગઈ છે કે ખુદ વિમલ મંત્રી કંઈ કરી શકે તેમ નથી. હવે ચંદ્રાવતીમાંથી પરમારો નીકળી ગયેલા જ સમજો.”
ધન્ધક, એવી તે શી ભૂલ થઈ ?'
ધન્યુક પરમારે વાત આગળ ચલાવી : ‘દશેરાના દિવસે મહારાજ ભીમદેવની સવારી નીકળી. ચેદીના રાજા કર્ણદેવ અને કર્ણાટકના સોમેશ્વર જેવા ભીમદેવના મિત્ર રાજવીઓ સવારીમાં હતા. નડૂલનો ચૌહાણ રાજા, સિધુ દેશનો હમણાં પરાજય પામેલો રાજવી તથા કોંકણનો સામંત પણ હતો. આવા ખંડિયા રાજાઓમાં એક હું પણ હતો. રાજા ભીમદેવને મેં ભેટસોગાદ ધરી. સવારી વખતે ભીમદેવની પાછળ હાથી પર બેસી હુંય નીકળ્યો.”
ધન્ધક ! આમ તો કરવું જ પડે. અમારે દંડનાયકોને એમનું રાજ સાચવવાનું, તમારે એમનું માન સાચવવાનું !'
ધન્ધકે રડતા અવાજે કહ્યું, ‘સવારી અડધે પહોંચી હશે અને કોણ જાણે કેમ મને શું સૂઝયું કે મેં મારો હાથી પાછો વાળ્યો. મગજમાં લડાયક ખુન્નસ આવી ગયું. એમ થયું કે આ રીતે નમવા કરતાં મરવું શું ખોટું ? પરમાર સોલંકીને ન નમે. મહાવતને તરત હાથી પાછો વાળવા હુકમ કર્યો. દશેરાની સવારીમાં મારા કારણે ભંગાણ પડ્યું. રાજા ભીમદેવનો ચહેરો તો તપાવેલા તાંબા જેવો થઈ ગયો. એમણે હુકમ કર્યો કે બસ, ખબર લઈ નાખો ધધૂકની ! એ પાતળી પરમારનું પૂંછડું કાપી નાખો કે કૂદકા ભરતો અટકે ! બસ, દીધો નગારે ઘા : ધડામધિમ.
‘કૃષ્ણદેવ ! મને ઉતારે આવ્યા પછી ભારે મૂંઝવણ થઈ. મને પછી સમજાયું કે સવારી પાછી વાળવી એટલે રાજનું ને રાજાનું અપમાન. હજી માંડ ચંદ્રાવતી પહોંચ્યો કે મહારાજ ભીમદેવનું ફરમાન આવ્યું કે “તમે સવારી શા માટે પાછી વાળી એનું ત્રણ દિવસમાં કારણ
છે તે ડાહ્યો ડમરો
