________________
મોટામોટા મુત્સદ્દીઓના કાન કાપે એવો આ ઢિંગુજી કાનમાં શેલકડી ઘાલે. હાથે વીંટીઓ પહેરે. પણ બધું ખોટું !
લોકો પૂછે તો કહે, “પૈસાદાર અને ગરીબનાં ઘરેણાં સરખાં. સાચાં ઘરેણાં બેમાંથી એકેય પહેરે નહીં !”
પાનનો ડબ્બો પાસે પડ્યો હતો. ડમરો હીંચકે બેઠો હતો. ઘરમાં ચૂલા પર ખીચડી હતી. એની વહુ પાણી ભરવા ગઈ હતી. કાળિયો કૂતરો ઘરની બહાર બેઠો હતો. ડમરો કાળિયાની ચોકી કરતો હતો. કેમ કે કાળિયો ખીચડીનો ખાં હતો.
ડમરો ખીચડીખાં સાથે ગેલ કરતો હતો. ત્યાં છોકરાંઓનું ટોળું હો-હો કરતું ત્યાં આવી પહોંચ્યું.
છોકરાં ડમરાને બહુ ચાહે. કોઈ એનું ઠેકાણું પૂછે કે સાથે આવીને ઘર બતાવે. ડમરો સહુને બદલામાં ગોળ પાયેલા મમરાના લાડવા આપે.
છોકરાંઓની આગળ એક માણસ ચાલતો હતો. એ ગરીબ દેખાતો હતો. લઘરવઘર અને મેલોધેલો હતો. આંખમાંથી દડદડ આંસુ સરતાં હતાં. એક હાથે એ આંસુ લૂછતો હતો. બીજા હાથે એણે પોતાનું નાક પકડ્યું હતું. એને માથે દુ:ખ પડ્યું હોય એમ લાગતું હતું. એને કંઈ કહેવું હતું પણ કહી શકતો નહોતો.
ડમરાને ગરીબો પર ભાવ હતો. પાન પાછું મૂકી દીધું. પગની ઠેસથી હીંચકો ઊભો રાખ્યો. પોતે ઊભો થયો ને ગરીબને માન આપી સામે એક સાંગામાચી પર બેસાડ્યો.
ગરીબ પોતાની વાત કરતાં શરમાતો હતો. ડમરાએ છોકરાંઓને ગળ્યા મમરા વહેંચ્યા. છોકરાં મમરા ખાતાં અને હોહા કરતાં ચાલ્યાં ગયાં.
ડમરો ઘરમાં જઈને પાણી લાવ્યો. ગરીબને પાયું ને કહ્યું : ‘ભાઈ ! જે કહેવું હોય તે સુખેથી કહે. આ ઘર તારું છે. હું તારો છું.”
ગરીબ માણસ બોલ્યો, “ગરીબનો બેલી એક ઈશ્વર છે.”
1 2 ડાહ્યો ડમરો
