________________
ૐ D ડાહ્યો ડમરો
રાજા ભીમદેવ બોલ્યા, 'રાણી, રાજની શાન રાજા અને એનું પ્રધાનમંડળ છે. વળી પાટણના વીર રાજાને ડુમરાને કેટકેટલાં સાહસોમાં સફળતા અપાવી છે. એ તો રાણી માયાવતી જાણે છે !'
‘હવે એ તો ઠીક, મહારાજ ! મને કંઈ ડમરાની બુદ્ધિ પર વિશ્વાસ નથી. મારી આગળ ચતુરાઈ બતાવે તો ખરો. માળવામાં એણે ગમે તે કર્યું હશે, પણ માયાવતી આગળ એનું કંઈ ચાલે નહીં.”
રાજાએ કહ્યું, ‘રાણી, આવું અભિમાન ખોટું છે,’
‘મહારાજ, હું એક યુક્તિ લડાવું. એમાં ડમરો જીતશે તો પછી એની વિરુદ્ધમાં ભવિષ્યમાં એક શબ્દ પણ નહીં બોલું,'
‘ભલે, તો આ છેલ્લી તક.' રાજાએ ચોખવટ કરી.
રાણી યુક્તિ સમજાવતાં બોલી, ‘મહારાજ ! આપણે બંને ઝઘડ્યાં હોઈએ એવો દેખાવ કરવો. બંને પોતપોતાના પભવનમાં જઈને બેસીએ. પછી તમે ડમરાને હુકમ કરો કે એ એવી યુક્તિ લડાવે, જેથી ગુસ્સે થયેલી રાણી એક દિવસમાં જ પોતાની જાતે રાજા પાસે નમતી આવે ! આમ નહીં થાય તો રાજા એના બધા અધિકાર છીનવી લેશે.'
રાજા-રાણી બંને નક્કી કર્યો મુજબ જુદાં રહ્યાં. ડમરાને ભીમદેવનો હુકમ મળ્યો, એ તો સમજી ગયો કે નક્કી આ માયાવતીની માયા છે!
પણ ડરે એ ડમરો નહીં. એણે એક યુક્તિ ઘડી કાઢી. પછી ચાલ્યો રાણી માયાવતીને મળવા. રાણી તો રાહ જોઈને જ બેઠી હતી. મનમાં તો એમ કે ડમરો બોલાવવા આવે એટલે સાવ ચાટ પાડી દઉં. જેવી વિનંતી કરશે કે હું એને હડધૂત કરીશ. એની આજીજીઓને ફગાવી દઈશ. અને.. એ નિષ્ફળ જશે. રાજદરબારમાંથી જતો રહેશે. પછી તો પોતાના ભાઈ આહવમલનું ચલણ વધશે. ઉદયમતી અને બકુલાદેવી કરતાં પોતાનું માન વધારે થશે !
રાણી તો આવા વિચારે ચડી. ડમરો આવ્યો. રાણીએ ડમરાને 100 આસન આપ્યું. ડમરો બેઠો. મોઢા પર નથી સહેજે ચિંતા કે નથી
