________________
આત્મા-ચેતનને ઉપદેશક સજ્ઝાયા
[૨૭]
જીવ! ચૌદ ભુવનમાં ર્જાય કે ઘરઘર સ ́ચર્ચા રે કે ઘરઘર સંચયેર્યાં રે જીવ! અણુપ્રીછે. અંધારૂ હાય, પરનારીસુ પાંતયાં રે - પર નારોસુ ૧ જીવ! અઠ્ઠોત્તરસે ત્રિરાધી-વિરાધી પોતે સંગ્રહેા કર્યો રે–સ‘ગ્રહેા કર્યો રે જીવ! સુખ નહિ ય લગાર-નહિ ય લગ ૨ જનમ-મરણે ભર્યો રે જનમ-મરણે જીવ ! વિષયા વેરણ હાય-વેરણુ હાય વિગેાવે પાપિણી રે વિાવે જીવ! કુંભી નરગ પચાય-નરગ પચાય કરણી સહુ આપણી રે... કણી ૩ જીવ! દુખ આવે કારેય-કારાય, પરપ્રાણી કાં હણેા રે પ્રાણી જીવ! મરણ ન વાંછે કેાય-ન વ છે કેય આતમ સરીખા સૌગણુારે સરિખા ૦૪ જીવ ! ોહિલે માનવ ભવ એડ-માનવભવ એહ ધરમ નિવ ચૂકીયેરે ધરમ જીવ ! ચઢયે ચિંતામણી હાથ-ચિ તામણી હાથ કે દારિદ્ર મૂકીયેરૈ-દારિદ્ર૦પ કહે સાંધા ગુણગેરસ જોય-ગુણગારસ જાય કે સંયેાગે જામુન્ચે? રૂડાં ક્ષમા(દયા)તણે પરસાદ-પરસાદ અવિચલ સુખ પામસ્ચે રે સુખ પામસ્પેરે દ
ચેતન ! ચેતેા રે ચિત્ત ચતુરાઇ કરી માત પિતા સુત દારા ભગની અંત સમે સૌ અળગાં રહેશે પુણ્ય પાપ એલી રે સાથે આવે મહેલ ઝરૂખા સુંદર વાડી ધન તણા ભડાર ભર્યાં પણ યમપુરીજાવુરે
મધુસ`ચય કરી દાન ન દીધું કાળ કસાઈએ લૂંટી લીધું
એમ આ વૈભવ હારી રે જબ લગ ઘટમાં પ્રાણ બિરાજે પ્રાણ પડે તબ દૂર હેઠે સો અડશે! મા અભડાશે! રે સ્વજન સ`બ ધી ફૂટે પીટે
કાઢા-કાઢો ઘડીય ન રાખા જગમાં નહીં કાઈ કાઈનું રે
સ ૩૧
1
{૨૭૬]
એક દિન જાવું રે આ દુનિયા વિસારી માહ કુટુંબ પરિવાર આવે ર્રાહ કેઈ લાર સાથ કરી ચેતન ચેતારે ચિત્ત ચતુરાઈ કરી ૧ લાઠી ગાડી તુખાર સૂના સૌ સ`સાર
વાટ દીસે અઘરી... ન કર્યુ” મધુકરે પાન ઘસી પગ ખાયા પ્રાણ જવું જીવ જો તુ જરી તબ લગ આળપંપાળ ન કરે કોઇ સ`માળ કહે મુખથી ઉચરી... હાય હાય કરી ફેક એમ કહી મૂકે પાક સ્વારથના સખરી...
૨૨૫
..
..
૪
