________________
गौरी नणे तो शुं एहनेरे, केम होये दर्शन फोक ॥स ॥४॥ तव तुठ्या दर तपसीनेरे, मागो श्रापुं वरदान ॥ तपसी चिंते ए पार्वतीरे, विजुवन मांहे निधान ॥ स ॥ ५ ॥ शंकर मारी हुँ जोगद्रे, नश्मांगद नणे सार ॥ जो तुव्या आपो अमेरे, वंबित फल दातार ॥स०॥ ६॥ जेने माथे मूकुं हाथमोरे, जस्म थाये बली तेह ॥ महादेवे दीधो वर नलोरे, दानव पुंठे थयो जेह ॥स ॥ ७॥ ईश्वर नाग जाय सहीरे, तापसे तव कीधी केम ॥ ईश्वर चिंतवे मन मांहिरे, हाथ\ घाली में हेड ॥ स ॥ ७॥ नासीने किहां जायवुरे, पापी लाग्यो मुज पुंठ ॥ हुँ अज्ञानी घेलो थयोरे, नारी बोले एने| तुठ ॥ स ए॥ सघला देव तुमे सांजलोरे, हुँ फुःख पामुं बुं श्राज ॥ दानवने मारो| तुमेरे, नवि श्रापुं वरराज ॥ स० ॥ १०॥ ब्रह्मा विष्णु पधारजोरे, ए पापीनो करो नाश ॥ एक मूरति त्रिहुंनी थापणीरे, वेगे धासहु पास॥ स ॥ ११॥ केशव झान विचारी-| नेरे, ईश्वरनी जाणी वात ॥ पार्वती रूप करी तदारे, दैत्यनो करवा घात ॥स॥१२॥ वेगे श्रावी देवी उमीयारे, लीधुं कंकण तिण खेव ॥ हर गौरी दोय उलव्यारे, घायु | कंकण कर देव ॥सा ॥ १३ ॥ रूप थयुं पार्वती तणुंरे, उमीया बोली तेणी वार ॥ कुण रूप कुण तमे अबोरे, तापसीने कहे तेणी वार ॥ स० ॥१४॥ सांजलो गौरी तुमे कहुंरे,