________________
२०२
श्री सोल सतीयोनी सज्झायो.
मयलधर । पुरगति सहिस्य मुख कठोर ॥५॥ ॥ एक मानी ने नंदकी। एक क्रोधीने रातारामि ॥ नायक विषु उपजे । संनल उठी जिण सासण धामि ॥ ६॥ ॥ एक पाखंनी संयनी । प्रतिमाने ते कहे अनाथ ॥ तेहनो मस्तक वज्रम । तेहनो मंमयो जग सुं ? साथ ॥७॥ ॥चित्रमा लिखी जे पूतली। ते तो दृष्टे ते न रखे साध ॥ तिण निरखे जो पाप ले । तो प्रतिमा दीठे पुन्य अगाध ॥७॥ प्र० ॥ महानिप्तीथे परुपियो । जिन पूजा विविध प्रकार ॥ वृहत्कल्प माहें कह्यो । उते पेखता न बूजे गमार ॥ ए ॥ ज्ञातामाहे जिने कह्यो । राय सुता दोवर सुजाण ॥ जिनप्रतिमा नित पूजते। जिणे पाभ्यो छे अमर विमाण ॥ १०॥ ॥ एक ५ कुमती एम कहे । दोव पूजे आरति काज ॥ सावर ते पण नवि हु । कुमती एम देखाले आज ॥१९॥ प्र० ॥ प्रतिमा तो बहुली हती। हरि हर ब्रह्मादिक खेत्रपाल ॥ आरति तेहने पूजिये । जं पूगे आसा
