________________
१९८
श्री एकादश गणधरनी सज्झायो.
वोली मुख घाग्यो जेहनुं राणी न धरे चित ॥ मनमे जाण्युं सघली नारी शोल रहित अविचारि। तो हु एहनी संगति न करूं घरे न आणु नारी ॥१॥ वळ नगरे श्रेष्ठि धन नामे एक होय । धनश्री बेटी शील सोनागिणी सोय ॥ समुदत्तकुअरनो मातपिता हठ देखी । धनश्री परणी तेणे लीहो उवेखीः-उवेखीने गयो परदेशे बार वरसने लेह । रूप फेर करिने आव्यो सुसराने घरे तेह ॥ घरनुं काम सर्वे ते सारे सहुए दिए तसु काम । विनय करिने सहुए माने विनीत कही ए नाम ॥३॥ ते पण धनश्री शील सुचंगोपाले । देव गुरु आराधे समकित मणी उजवाले ॥ निज गोखे बेठी अन्यदा धनश्री नारी । देवी समरूपे दीठी गाम तलारिः-गाम तलारे तेमी विनीय तरंग रतिचिंते नेल । कहे कोटवाल सुणो मुक बंधव धनश्री मुजने मेल ॥ ते पण जर धनश्री आगले बोले धरि उगह ॥ जोग संयोग करोने जझे ! लि मानवजव लाद ॥ ३ ॥ धनश्री बोली
