________________
પદ્ધતિ બદલવી અતિ આવશ્યક બની ગઈ છે.
આજે આપણી સામે ઘણી બધી મર્યાદાઓ છે, જેવી કે
૧) સમયની મર્યાદા ભણવાનો સમય વધારેમાં વધારે ૨
કલાક/સપ્તાહ. ભાષાની મર્યાદા આજે અંગ્રેજી માધ્યમથી શીખવવું
પડે છે.
૩) લાંબા અંતરની મર્યાદા
ઉપાશ્રય ઘણાને દૂર પડે છે. ૪) સુયોગ્ય સમયની મર્યાદા
૨)
—
—
-
લોકો દૂર-દૂર સુધી રહે છે,
જૈનશાળા સાંજે, રાત્રે એમ
સ્થાનિકોની અનુકૂળતા પ્રમાણે ચલાવવી પડે. વગેરે વગેરે...
આજનું બાળક તનાવગ્રસ્ત, ચંચળ તથા તાકિ અને કોમ્પ્યુટર પણ વાપરી શકે તેવા વૈજ્ઞાનિક યુગનું બાળક છે, તેથી તેને શીખવવાની પદ્ધતિમાં ધરમૂળથી ફેરફાર કરવાની આવશ્યકતા છે. આપણે બાળકના મનોરંજન અને ખેલકૂદના સમયમાંથી સમય લેવાનો હોય છે તેથી તેને વિષયમાં રસ પડે, તેને નિયમિત રીતે આવવું ગમે તે માટે શીખવવાની પદ્ધતિ રસપૂર્ણ, વૈવિધ્યસભર, પ્રોત્સાહનકારક તથા જ્ઞાન સાથે ગમ્મત કે ગમ્મત સાથે જ્ઞાન પ્રકારની જ રાખવી પડે. આ ખાસ, સમયની માંગ છે.
જૈનશાળામાં સામાન્ય રીતે ૪ વર્ષથી ૧૧ વર્ષનાં બાળકો એટલે કે કે.જી. ક્કાથી વધુમાં વધુ આઠમી કક્ષા સુધીના જ બાળકો આવતા હોય છે.
વિવિધ કારણોસ૨ ૮મા ધોરણ પછી બાળકોનો જૈન શિક્ષણ સાથેનો સંબંધ લગભગ તૂટી જતો હોય છે. બાલિકાઓમાંથી કેટલીક મોટી થયા પછી મહિલામંડળમાં જોડાઈને પોતાનો અભ્યાસ આગળ વધારે છે, પરંતુ છોકરાઓ યુવાન થયા પછી અને વૃદ્ધ થાય ત્યાં સુધી પણ પ્રાયઃ આગળ કંઈ જ શીખતા નથી અને અગાઉ શીખેલું પણ બધુ ભૂલી જતા જોવાય છે. બહુ જ ઓછા છે
જ્ઞાનધારા ૬-૭
૮૧
જૈનસાહિત્ય જ્ઞાનસત્ર ૬-૭
