________________
કરી દીઘી સપનાંની વાત, ખજાનાની વાત સાંભળીને પેલો સૈનિક ખડખડાટ હસી પડ્યો. કાનાને ખોટું લાગ્યું. એ ખીજવાઇ ગયો. શું હસો છો, આમ પાગલની જેમ ?
હસુ નહિ તો શું કરું ?આવાં સપનાં તે કંઇ સાચાં થતાં હશે ? જો આવા સપનાં સાચાં પડતાં હોત તો હું અત્યારે અહીં પહેરો ભરતો ન હોત પણ નાનુડી ગામના કાના કુંભારના ઘરે હોત !
કેમ ? કાનો ચમકી ઉઠયો....
કારણ કે મને એવું સપનું આવેલું કે કાના કુંભારની ઝુંપડીમાં પાણિયારા પાસે, બ્રિટીશકાળના ચાંદીના રાણીસિક્કાથી ભરેલા બે ચરૂ દટાયેલા પડયા છે. બોલ ? તો તો હું જઇને કાઢી ન લાવત, પણ સપનાં ઇ તો ભાઇ સપનાં, હું એ ભ્રમણામાં નથી પડતો. સારુ, સારું ત્યારે મારો ધક્કો નકામો થયો, કહી કાનો કુંભાર ઝડપભેર પોતાને ગામ આવ્યો. ઘરમાં જઇ બારણું બંધ કરી, કોશ લઇ. પાણિયારું ખોદવા લાગ્યો, થોડીવારમાં કોશ, ચરુ સાથે અથડાવવાથી ખડીંગ કરતો અવાજ આવ્યો ને કાનો કાનજીભાઈ થઇ ગયો....
ખજાનો આપણી ભીતરમાં છે...ને આપણે બહાર શોધવા ભટકીએ છીએ. ભૌતિક ખજાનો મળતાં, આ ઉપનય કથાના નાયક, કાનાનું આ ભવનું દારિદ્રય ટળ્યું પરંતુ આપણી ભીતર તો તેજપૂંજ રૂપ આત્મખજાનો પડયો છે. તેને પામતા આપણી ભવપરંપરા સુધરી જાય.
અજ્ઞાન-દારિદ્રય ટળે ને જ્ઞાનસમૃદ્ધિ સંપ્રાપ્ત થાય. કસ્તુરી શોધતા મૃગની જેમ આપણે બહાર ભટકીએ છીએ. કારણકે આપણી અંદર રહેલી દીવ્ય સુગંધનું સરનામુ આપણી પાસે નથી, જે ક્ષણે એ સ્થળના ભાળ મળે એ દીન આપણે માટે સુગંધ પર્યું બને જ્યારે અંતર્મુખ થઇએ ત્યારે આપણને આપણી નિજ સંપત્તિનું ભાન થાય, અંધારામાં અથડતાં આપણે સ્વયં પ્રકાશથી ઝળાંહળાં થઇએ અને એવી સંપત્તિ લાધે જ દેહી ચૈતન્યનું વિશ્વ ચૈતન્ય સાથે અનુસંધાન કરાવી આપણને અમૃતમાર્ગના યાત્રી બનાવી દે.
અધ્યાત્મ આભા
૪૨
