________________
( ૭ ). મને જીવતી જોવા માગતા હો એ પુરૂષને બચાવે. હેન ઉપર કાંઈપણ હેત હોય લાગણી હોય–તે એમને બચાવો?” પૃથ્વીએ સિંહાસનનાં પગથી ચુંમતી ભાઈને વિનવવા લાગી. એની આંખમાં આંસુ હતાં, વદન ઉપર દુઃખની છાયા હતી, કેઈ અનેરી લાગણું તરી આવતી હતી. .
: “પૃથુ? શા માટે તું આ ડોસાને પક્ષપાત કરે છે તે નથી સમજાતું. એણે તારે જીવ બચાવ્યો એટલાજ માત્ર કારણથી કે બીજું કાંઈ?”
અંધે! એ પુરૂષને હું ચાહું છું.” આ વાક્યથી આખી સભા દંગ થઈ ગઈ.
“હું શું તું આને ચાહે છે ? સત્યાનાશ, પૃથુ ! તું આ શું બકે છે?” સહસ્ત્રાંશુએ અજાયબ બનીને પૂછયું:
હા ? હું સત્ય કહું છું કે હું એને ચાહું છું.”
“જરા એની સામે તે જે. એ ડોસે છે, કેટલે બધે રૂપાળે છે તે?”
જેવું મારું ભાગ્ય !” નશીબ ઉપર હાથ મૂકતી પૃથ્વી બોલી. “આ ભવે તે એજ મારું શરણ છે. એજ મારૂં સર્વસ્વ છે.”
'પૃથુના મક્કમતાથી સહસ્ત્રાંશુ અજબ થયે. “પૃથુ ! એ નહિ બને, તું દિવાની થઈ ગઈ છે. હું જાણી જોઈને તારે ભાવ નહિ બગાડું, આ બુઢ્ઢાના હાથમાં તારે હાથ આપી લેકમાં શું મહે બતાવું?”
