________________
રાજરનો
પ૯
પોશાક પહેરી લીધા. પિતાને ઘેડ મંગાવીને તે પણ ઝવેરીવાડ તરફ ચાલ્યો.
ઝવેરીવાડની આસપાસ ચારે તરફ ખાઈઓ ખોદીને ઉપર લાકડાના બીઓને ઊભાં કરી તે ઉપર રેતીની ગુણીઓ ખડકીને આરબ પિતાની લાંબી બંદુકે તાકી ઉભેલા જોયા. એ મનમાં વિમાસી રહ્યો, પરંતુ હુકમ નીકળી ગયો હતો તે કેઈ રીતે ન પળાય તે આબરૂ જાય. એણે અમદાવાદમાં રહેતું કુલ પાંચસેનું સૈન્ય આ ઠેકાણે જમા કરવાનો હુકમ છેડ્યો. અહીં જ શાહી છાવણું મંડાઈ ગઈ. અમદાવાદના મધ્ય ચેકમાં મેટાં ધમસાણની તૈયારીઓ થવા માંડી. નગરશેઠ મક્કમ હતા. સૂબો પણ મક્કમ હતો. મોટા યુદ્ધને આવતું જેમાં શહેરીઓ થરથરવા લાગ્યા. શહેરની વચ્ચે-વચ્ચે આવું યુદ્ધ ભારે આદતકારક હતું. ચારે તરફ બજાર, ઘરે, હવેલીઓ, મંદિર, મરદો આવેલાં હતાં.
ચાર પાંચ કલાકની અંદર શાહી પાંચસો માણસો હાજર થઈ ગયાં. તેઓ સૌ ગોઠવાઈ હથિઆરબદ્ધ થઈ ઊભાં. આ તરફ આરબ પણ પિતાની બંદુકે જામગીરીઓ હાથમાં લઈ છોડવા તૈયાર થઈ ગયા. યુદ્ધ જામવાની પળો ગણાઈ રહી.
દિલાવરખાન સૂબાની નજદિક આવ્યું. એણે લશ્કરી સલામ કરી કહ્યું: “આપે જોયું ? આ આરબો ખાઈઓ ખોદી પડ્યા છે. રેતીની ગુણીઓ આસપાસ ગોઠવી દીધી છે. આપણા ઘોડેસ્વારો એના ઉપર કેવી રીતે હલ્લો કરી શકશે? ખાઈમાંના આરબ આપણને સખ્ત નુકશાનીમાં ઉતારશે. તેઓ કેવા બંદૂક તાકનાર છે તે તે આપને માલૂમ છે. આપણે આવી રીતે એમના ઉપર આક્રમણ કરીએ તે લશ્કરી નજરે મોટી ભૂલ ગણાશે.”
