________________
૫૮
રાજનગરનાં
તમારાં મુડદાં કૂતરાં કાગડા ચૂંથી નાખશે, માટે ધમકી આપ્યાં સિવાય ચાલ્યા જાઓ.”
| દિલાવરખાને ચારે તરફ આરઓને ભારે જમાવ જે. લડવાથી લોહી રેડાશે. અંદર જઈ શકાશે નહિ એવી એને પાકી ખાત્રી થઈ. તે આરબાને ઓળખતે હતો. પ્રાણુ આપશે પણ અંદર જવા દેશે નહિ. શું કરવું ? તે માટે એ વિમાસણમાં પડયો. જે પાછો જાય તો સૂબે એને બાયલો કહી એની બેઆબરૂ કરે. એને લશ્કરી નોકરીમાંથી બરતરફ કરે. આગળ વધે તે આરઓની બંદુકોની ચેકસ તેમની તેને ખબર હતી. સૂડી વચ્ચે સોપારી જેવી એની વિષમ સ્થિતિ હતી.
એણે વચલો રસ્તો લીધો. પોતે ઝવેરીવાડની બહાર રસ્તા ઉપર ડાંઓ ઊભાં રાખ્યાં અને સૂબા પાસેથી વધારે સૈન્ય મંગાવ્યું.
“સૂબાસાહેબ, ઝવેરીવાડમેં શેઠને આરબ સૈન્ય ખડે રખે હે. વહાં દાખલ હોને પર ભારી તોફાનકા સંભવ છે.”
“ શાહી સૈન્ય કયા પરવા હૈ ? ચલો, બંદુક ઔર શમશેર ચલાઓ. કાયકે વાસ્તે લશ્કરકે રોક રખે છે?”
“આરબ બહોત હૈ, હમ છેડે હૈ. દિલાવરખાન જસ્તી મદદ મંગવાતે હૈ.”
યહ બાત ઠીક હૈ. કીતની મદદ ચહીએ?” “પાંચસે લકરકી.”
ઈતની હેત ! આરબ કીતને હે?” “મેં નહિ કહ શકતા હું લેકિન પાંચ ઉપર હશે.” સૂબાને પણ આ વાત ગંભીર લાગી. એણે પોતાનો સૈનિક
