________________
૨૨
ઉંચા સ્વરે બરાડા પાડી ગાવા મંડી પડે છે. એટલે સાંભળનારા ભડકી ઉઠે છે. આમ કરવાથી આપણે અંતરાયના ભાગીદાર બનીએ છીએ. જિનમંદિરમાં કઈ ભાવિક પ્રભુભક્તિ કરતું હોય, કેઈ માળા ગણતું હોય એ બધાં ભાવિકેનું ચિત્ત ચલાયમાન કરવામાં આવા લેક કારણ બને છે.
અણુ ગીય વાઈએ.”
ગીત-વાજીંત્ર પૂજા કરતાં યાને ભાવપૂજામાં આત્મા લયલીન બને તે નાગકેતુની જેમ કેવળજ્ઞાન મેળવી લે પણ હાહે કરીને કે રાડ પાડીને નહિ, ગાતા ન આવડતું હોય તે ન ગાવું બહેતર છે. પણ બરાડા પાડવાથી કેવળ આત્માને અંતરાયના ભાગી બનવું પડે છે. પરમાત્મા તે સર્વજ્ઞ અને સર્વદર્શી છે. આપણે મનમાં સ્તુતિ રતવના કરીએ તે પણ એ જાણે છે. માટે સ્તુતિ-સ્તવન વિ. મીઠા મધુર મંદ સ્વરે કરવા ખાસ ઉપગ રાખવાની જરૂર છે. ક્રિશ્ચીયના દેવળોમાં પ્રાર્થનાના સમયે હજારો માણસે ભેગા મળવા છતાં કેવી શિસ્તપૂર્વક શાંતીથી તેઓ પ્રાર્થના કરે છે. તેમને આ ગુણ આપણે શીખવા જેવો છે. અનુકરણ કરવા જેવો છે.
" આપણે તપ, આપણે ત્યાગ, આપણું સિદ્ધાંતો આપણે સાધુઓ, આપણું આચાર વિચાર બધું ય ઉંચું અને આદર્શ હોવા છતાં શિસ્તના અભાવે બધું ઝાંખુ પડી જાય છે. માટે આપણું બાળકને, આપણા પરિવારને શિસ્તની તાલીમ આપવાની જરૂર છે.
વ્યવહારમાં હરેક સ્થળે કેટ કચેરી સ્કુલ કલેજ અને સભાપાર્ટીઓમાં આપણે શિસ્ત રાખીએ છીએ જ્યારે ધર્મ સ્થાનમાં જ કેમ તેને અભાવ દેખાય છે એની કઈ સમજ પડતી નથી. ખરી રીતે ધર્મ અને ધર્મક્રિયા પ્રત્યે જે રસ અને રૂચિ હેવી જોઈએ તેને અભાવ છે.
